Úrval - 01.11.1962, Blaðsíða 142

158
rúinn inn aS skinni í bókstaf-
legri merkingu.
Því næst tóku þeir að skipta
með sér reitum mínum. Ég varð
að sýna þeim, hvernig þeir ættu
að þekkja vinstrifótarskó frá
hægrifótar; reyndi síðan með
lagni að bjarga myndavélinni
og filmunum úr klóm þeirra, en
það bar engan árangur. Senni-
lega hafa þeir álitið þetta ein-
hver galdraáhöld, og þrátt fyrir
viðvörunarorð mín opnuðu þeir
alla filmustokkana og ónýttu þar
með filmurnar.
Á meðan á þessu stóð höfðu
aðrir úr ræningjahóp þessum
Iátið greipar sópa, ekki einungis
um krána heldur hvert hús i
þorpinu, og tekið i sínar hendur
alls, sem þeir máttu með komast
— hrísgrjónabirgðir, fatnað,
ábreiður, potta og matarílát,
meira að segja nokkur hænsni
og tvo grísi.
Mér taldist svo til að þeir væru
að minnsta kosti fimmtíu saman,
vopnaðir hnífum og rifflum og
einn af þeim bar hríðskotabyssu
af bandarískri gerð. Öðru hverju
tók einhver þeirra sig til og at-
hugaði enn alla vasa mína og
þuklaði mig liátt og lágt, eins og
hann vildi fullvissa sig um að
þeim hefði ekki sézt yfir neitt.
Rinn af þeim starði lengi á bux-
urnar mínar, e-n virtist loks
komast að þeirri niðurstöðu, að
ÚR VAL
þær væru ekki betri en það að
réttast væri að ég fengi að halda
þeim, enda voru þær talsvert
farnar að láta á sjá.
Loks tóku nokkrir þeirra sig
til og fóru að sjóða egg, sem þeir
að sjálfsögðu höfðu stolið. Það
kom vatn í ihunn mér, þvi að
ég var glorhungraður, og eflaust
hafa þeir séð það á mér, því að
þeir buðu mér að snæða með sér.
Og þótt ég færi ekki i neinar
g'rafgötur um það, hvernig mat-
urinn væri fenginn, þáði ég það
rausnarboð og gerði honum óað-
finnanleg skil.
Loks kvað við bistruskrækur,
ræningjarnir spruttu á fætur og
hurfu á brott með feng sinn. Við
litum hvor á annan, veitinga-
maðurinn og ég, og gátum ekki
að okkur gert að hlægja — hann
stóð eftir á nærklæðunum ein-
um saman, en ég hélt þó eftir
buxunum og sokkunum. Þeir
urðu sannarlega ekki um það
sakaðir, þessir ræningjar, að
þeir bæru ekki nafn með rentu.
En hláturinn lægði fljótlega,
því að kuldinn sagði til sín og
það setti að mér hroll. Þetta var
snemma vors, í marzmánuði, og
enn mjög kalt uppi í fjöllunum.
Og þarna stóð ég semsagt uppi
einn míns liðs í afskekktu smá-
þorpi, skólaus klæðlítill, farang-
urslaus, matarlaus og peninga-
laus — og meira að segja mál-