Úrval - 01.11.1962, Qupperneq 132

148
ÚR VAL
Masullo, sem lá á jörðinni sljór
og veikur. Þegar þarna var kom-
ið, var De Venouto orðið full-
kunnugt um þau örlög, sem flest-
ir af þeim hundruðum, er inni
í göngunum voru, höfðu hlotið.
Masullo, yfirmaður hans, sagði
De Venuto að leggja af stað
strax og láta vita í Balvano, hvað
gerzt hefði. Þessi ferð var mar-
tröð. Nóttin var niðdimm; hann
hafði ekkert ljós; eina leiðin var
yfir trébrýrnar og gegnum jarð-
göngin, sem enn voru hálffull
af reyk. Hann skreið á fjórum
fótum, hálfmeðvitundarlaus og
veikur af reyknum og skelfing-
unni, en þumlungaði sig þó í átt-
ina til Balvano.
Af öllu ótrúlegu, sem gerðist
þessa ótrúlegu nótt er ekkert
ótrúlegra en tíminn, sem það tók
stöðvarstjórana í Balvano og
Bella-Muro að fara að undrast
um lestina. Það var ekki fyrr en
2,40 f. h. — nærri tveim tímum
eftir að lestin fór frá Balvano —
að stöðvarstjórarnir áttuðu sig á,
að eitthvað hlyti að vera að. En
þá kom þeim saman um, að þeir
gætu ekki gert neitt í því — það
tæki sennilega rúma klukkustund
að ganga til lestarinnar og aðra
klukkustund að ganga til baka.
Klukkan 5.10 skjögraði De
Venuto inn á Balvano stöðina,
benti tryllingslega til baka eftir
teinunum og stundi: „La, la,
sono tutti morti, tutti morti!“
(„Þarna, þarna, þau eru öll dauð,
öll dauð!“). Síðan féll hann nið-
ur.
Skelfingu lostinn sendi stöðv-
arstjórinn skeyti til allra yfir-
valda, sem hann gat hugsað upp:
til Rauða krossins ítalska, til
ríkislögreglunnar, til bæjaryfir-
valda í Balvano og til hernaðar-
yfirvalda bandamanna í Potenza.
Þegar fyrstu lögreglumennirnir
og embættismennirnir komu frá
Balvano þorpinu, losuðu þeir
eimvagn frá annarri vörulest og
héldu til slysstaðarins. Framljós
þeirra lýstu upp hræðilegt sjón-
arsvið: Lík, sem lágu í hrönnum
á brautarteinunum. Þeir fluttu
þau til hliðar, kræktu í 8017 og
drógu hana aftur til Balvano. Þar
komust þeir loks að raun um,
hve óskaplega ógæfu hafði borið
að höndum.
Einn vagninn var svo troðfull-
ur af líkum, að það var ómögu-
legt að opna dyrnar, heldur varð
að brjóta þær úr.
Andlit hina dauðu voru yfir-
leitt friðsæl. Skelfdur bandarísk-
ur ofursti, sem kbm fljótlega að,
sagði í skýrslu: „Þeir sýndu alls
ekki nein merki þjáninga. Marg-
ir sátu uppréttir eða voru í sömu
stellingum og ef þeir hefðu sofið
eðlilega. Á fáeinum var dálítið