Úrval - 01.11.1962, Blaðsíða 122

138
ekkert um það gefið, að það vitan-
]ega hálfu verra en þegjandi af-
skiptaleysi. Fyrir slík börn getur
skólaveran orðið kvalræði.
Fyrir nokkrum árum kom dreng-
ur úr sveit í Barnaskóla Akureyrar.
Hánn var látinn í 12 ára bekk, eins
og hann hafði aldur til. En með
því að ekki var vitað, hvernig
hann væri á vegi staddur í náminu,
var hann settur x miðlungsbekk að
gáfum, eða tæplega það. Þessi
drengur var ljúfur og elskulegur í
framkomu, nokkuð feiminn og hlé-
drægur eins og sveitabörn eru oft-
ast, þegar þau koma í margmenn-
ið og kunni ekki að „bíta frá sér“.
Það fór fljótt að bera á því, að aðr-
ir drengir í bekknum höfðu horn í
síðu þessa aðkomudrengs, sem kom
inn í bekkinn þeirra eins og skoll-
inn úr sauðarleggnum. Þeim fannst
hann hvergi eiga heima þar. Þetta
voru þó ekki slæmir drengir. Þeir
fóru því fljótt að amast við honum
á ýmsa lund, ekki aðeins að loka
hann úti frá öilum félagsskap
þeirra, heldur gera honum ýmsar
glettur og hlæja að á eftir. Dreng-
uiúnn tók þessu öllu með stillingu,
og það var kannski það, sem þeim
líkaði verst. Þeir gátu ekki einu
sinni fengið hann til að reiðast.
Drengurinn mun hafa sagt móður
sinni eitthvað frá þessu, án þess
þó að bera drengjunum illa sög-
una. Kennarinn mun einnig hafa
ÚRVAL
vitað um þetta, en fékk ekki að
gert í bili.
Nú var tvennt til um aðgerðir
móðurinnar. Hún gat hringt til
skólastjóra og kært drengina, eða
beðið hann að reyna að kippa
þessu í lag. En hún gat líka tekið
málið í sínar hendur. Kærur gátu
borði vafasaman árangur.
Þetta var skynsöm móðir, hún
valdi því góðan kost. Hún bauð
þessum bekkjarbræðrum sonarins í
heimsókn. Þeir voru ekki mjög
margir, því ao deildin var fámenn.
Hún bauð þeim upp á súkkulaði og
kökur. Ekki man ég hvort það var
í sambandi við afmæli sonarins,
eða bara upp úr þurru, en veizluna
hélt hún. Einhverjir drengjanna
þágu ekki boðið, en hinir voru þó
fleiri, sem brutu odd af oflæti sínu
og komu. Þessi tilraun móðurinnar
heppnaðist prýðilega. Sveitadreng-
urinn af Ströndum var nú tekinn
sem fullgildur meðlimur í samfélag
bekkjarins og tók nú að una hag
sínum vel. Það þarf stundum að
fara krókaleiðir til að komast að
hjarta skóladrengjanna og sú leið
getur jafnvel stundum legið í gegn
um magann.
Ég held, að íslenzkir foreldrar
séu yfirleitt bæði víðsýnir og frjáls-
Iyndir í viðhorfi sínu til félaga
barna sinna og opni dyr sínar fyrir
þeim. Þessum félagsskap verður þó
að halda innan skynsamlegra tak-
marka, svo að ekki verði honum