Úrval - 01.11.1962, Blaðsíða 143

Á FARALDS FÆTI VM TIBET
laus. Hafði verið rændur öllum
þeim peningum, sem ég hugðist
greiða m/cð ferðakostnaðinn,
öllum fataplöggum, sem ég' hafði
meðferðis, ábreiðum, tjaldi,
svefnpoka, myndavél og filmum,
lyfjakassa, bókum, skammbyssu,
riffli og skotfærum. Að vísu
fann ég nokkrar bækur seinna
þarna í nágrenninu, og höfðu
ræningjarnir fleygt |>eim, sömu-
leiðis nafnspjöld mín og vega-
bréf — en þó höfðu þeir hirt á-
timda mynd af mér, sennilega
til minja um góðan feng — og
loks tjaldið, sem þeir hafa víst
ekki getað gert sér grein fyrir
hvernig ætti að nota. Mér til mik-
illar undrunar sá ég það líka,
þegar ég var nokkuð farinn að
jafna mig, að þeim hafði sézt
yfir armbandsúr mitt, sem var
hulið á úlnlið mér af skyrtu-
erminni.
Eins og nú var komið fyrir
mér, hefði það verið fásinna að
freista að halda áfram förinni
yfir fjöllin. Ég átti því ekki um
annað að velja en snúa við til
Ya-an, ásamt þeim eina burðar-
karli mínum, sem enn stóð eftir,
skjálfandi af hræðslu og kulda.
Næstu nótt dvaldist ég í kín-
verskri herstöð, þar sem mér var
einkar vel tekið, borin ágæt
máltíð; ' foringinn gaf mér her-
mannafrakka, hina beztu skjól-
159
flik og sá um að vel væri að mér
búið yfir nóttina.
Daginn eftir slóst ég i för með
háttsettum yfirmönnum úr hern-
um, á leið til Kangting. Voru þeir
bornir í tjaldstólum miklum, og
þegar þeir heyrðu um ófarir mín-
ar sló á þá felmtri miklu, og
vildu þeir bersýnilega ekki eiga
slíkt á hættu, því að þeir kvöddu
að minnsta kosti hálfa herdeild
til fylgdar. Þeir voru sjálfir átta
talsins, bornir á jafnmörgum
tjaldstólum, þar á eftir voru
bornir tuttugu tjaldstólar með
hafurtaski þeirra háu herra, og
loks fóru um hundrað hermenn
í hinum sundurleitustu einkenn-
isbúningum og búnir hinum ólík-
ustu skotvopnum. Ég varð að
hafa mig allan við til að halda
í við burðarkarlana, sem þrömm-
uðu áfram, þungum, taktföstum
skrefum, og lögðu undir sig all-
an veginn, svo ég varð að rekja
vegarbrúnirnar. Herrarnir í
tjaldstólunum sáu vitanlega
mætavel hvað mér leið, en létu
sem sér kæmi það ekki við. I
þeirra augum var ég ekki annað
en umkomulaus flækingur, sem
naut óverðsleuldaðrar verndar
þeirra, og stóð því jafnvel skör
lægra en karljálkarnir, sem báru
þá og þeirra hafurtask á öxlum
sér. Aldrei stigu þeir ofan úr
tjaldstólunum til að liðka stirða
limi, þaðan af síður að þe-im