Úrval - 01.04.1964, Blaðsíða 17
Nf LEIT Afí UPPSPRETTU EILÍFRAR ÆSKU
unnar tæmdust algerlega af
kalki. (SvipafS kemur fyrir iijá
mönnum, þótt i smærri stíl sé,
þar sem beinin verða stundum
þrothætt í gömlu fólki vegna
kalkrýrnunar.) Fyrst var rottan
gerS næm með D-fjörefni, síð-
an var spýtt járnsalti undir húð-
ina, i því skyni að draga þangað
kalkið úr beinum hennar. Allt
gekk eftir áætlun, og húð rott-
unnar varð smám saman grjót-
hörð. En að þrem vikum liðnum
gerðist furðulegt fyrirbrigði.
Rottan fór þá að narta í þessa
hörðu skel. Og viti inenn, hún
flagnaði af! Og undir henni kom
i ljós n-ýtt skinn með hárum.
Innan úr gömlu skelinni kom
ung rotta!
Gæti nú komið til mála að
nota samskonar aðferð við menn
— ekki til þess að láta þá kasta
ellibelgnum, heldur aðeins til
þess að skipta um húð á afniörk-
uðum svæðum? Til að losna við
skemmdir, svo sem ör, fæðingar-
bletti, vörtur, eða hrukkur í and-
liti? Það mun framtíðin leiða i
ijós. „En sem stendur,“ segir
Selye, „eru lyf þau, sem við not-
um, alltof eitruð til notkunar
við menn.“
í öðrum tilraunaflokki vildi
S.elye fremur rannsaka almenna
kölkun en kölltun i einu einstöku
líffæri. Hópi af ungum kvenrott-
um voru gefnir stórir skammtar
að D-fjörefni. Eftir 00 daga voru
þær orðnar eins og hrumar
skjögrandi kerlingar. Tennur og
allur líkaminn rýrnaður, ský á
augum, húðin hrukkótt með hár-
lausum skellum og kryppa á
baki, röddin rám og titrandi
eins og í gamalmennum með
kölkuð raddbönd.
Af þessum athugunum var
aðeins hægt að draga eina á-
lyktun. Fram að þessu höfðu
vísindamenn ávallt litið á kalk-
flutninginn sem eðlilega afleið-
ing ellihrörnunar. „Nú virðist
hins vegar sennilegra,“ segir
Selye, „að kalktilfærsla sé or-
sök ellihrörnunar.“
Mundu vera til nokkur varnar-
lyf gegn þessari tilfluttu elli?
Selye reyndi að spýta járndextr-
ani í dýrin, sem hann var að