Úrval - 01.04.1964, Blaðsíða 145

LANDNEMARNIR AF „MAÍBLÓMINU“
135
,Tohn Alden að nafni, aðeins 21
árs gamall. Hinn var Miles Stan-
dish, lágvaxinn maður, er hafði
áður verið höfuðsmaður i her
Elísabetar drottningar og hafði
verið ráðinn til þess að sjá um
varnir nýlendunnar. Er orustan
við sjóveikina hafði verið unn-
in, fór Standish strax, að þjálfa
flokk manna. Hann kenndi þeim
meðferð byssna og sverða, sem
keypt höfðu verið til fararinnar.
Hann var foringi að eðlisfari
og átti auðvelt með að hafa
stjórn á mönnum sínum, þótt
hann væri lágur í lofti.
En heræfingarnar gátu ekki
staðið lengi. Jones skipstjóri
var sífellt á varðbergi gegn vest-
urvindum haustsins, er brátt
kæmu æðandi norðan frá Græn-
landi. Og að lokum kom hinn
iskaldi norðanstormur æðandi.
„Allir skipsmenn upp á þil-
far!“ öskraði stýrimaður. Og
sjómennirnir byrjuðu að rifa
seglin, en á þeim dundi ískalt
regnið, þar sem þeir héngu 00
fetum yfir þilfarinu. Skyndilega
titraði skipið ofsalega. Sjóarnir
voru teknir að skella yfir það.
Öllum lúgum og kýraugum var
vandlega lokað, er risastórar
öldurnar, allt að 50 fet á hæð,
tóku nú að æða yfir skipið. Nú
varð skipstjóri að láta skipið
sigla seglalaust undan vindi,
jafnvel þótt það ræki þannig
mörg hundruð milur af leið.
Og öldurnar héldu áfram æðis-
legum dansi sínum. Hræddir far-
þegarnir hnipruðu sig saman
neðan þilja og lögðust á bæn.
ískaldur sjórinn steyptist ofan
á þá, í hvert sinn er aldan skall
yfir skipið, því að leki var kom-
inn að yfirbyggingu skipsins.
Einhver rödd stakk upp á því
í myrkrinu, er umlukti þá, að
þeir skyldu syngja, og var svo
gert.
En þá skall ofboðsleg liol-
skefla á skipið, og einn af bit-
unum undir miðhluta þilfars-
ins lét undan. Nú blöstu við göt
í þilfarinu, og sjórinn fossaði
nú niður um þau.
FANGAR IIAFSINS
Nú varð algert uppnám. Hinir
óttaslegnu farþegar þrýstu sér
upp að veggjunum til þess að
losna við að fá ískaldar gus-
urnar yfir sig. Kallað var á báts-
manninn. Hann sagði, að ekkert
gæti bjargað skipinu, ef ekki
tækist að þvinga bitann upp á
við að nýju og veita honum
stuðning að neðan, þannig að,
hann léti ekki undan aftur.
Sterkustu mennirnir reyndu að
lyfta undir hann, en árangurs-
laust. Hann seig jafnvel enn
meira. Að lokum minntist einn
„stórrar járnskrúfu“ niðri í
lestinni. Þeim tókst loks að hafa