Úrval - 01.04.1964, Blaðsíða 137

126
127
að nafni, sagðist vera ullarkemb-
ingarmeistari. Hann var hljóð-
látur maður, fremur taugaóstyrk-
ur, með tortryggnisglampa í
augum. Félagi hans, Tliomas
Weston að nafni, var fremur
hrjúfur og kumpánalegur Lund-
únabúi. Hafði hann aðallega orð
fyrir þeim.
Weston var mikill fram
kvæmdamaður. Sagði hann Jon-
es skipstjóra, að hann væri að
stofna hlutafélag ásamt nokkr-
um félögum sínum, og ætlaði
félagið að koma á laggirnar og
reka „plantekru" í Ameríku.
Cushman var nokkurs konar
fulltrúi landnemanna, sem voru
hópur enskra þegna, er lifðu i
útlegð í Hollandi vegna trúar-
skoðana. Félagið hafði nýlega
fengið konungleg einkaréttindi
yfir landssvæði á austurströnd
Ameríku. Nú þörfnuðust þeir
aðeins skips. Kynni Jones skip-
stjóri ef íil vill að hafa áhuga
á þessu máli?
Christopher Jones var fimm-
tugur. Hann var reglusamur
maður, sem naut mikillar virð-
ingar. Hann átti konu og tvö
hörn. Hann átti „Maíblómið“ að
i'jórða hluta, og var því ekki
alveg á nástrái. Þvi hefði mátt
ætla, að hann hugsaði sig tvisvar
um, áður en hann ákvæði að
sigla yfir hið risastóra, viðsjála
Atlantshaf.
En árum saman liafði Jones
skipstjóri hlustað á sögur vest-
an frá Amerku eða lesið þær.
í nær hverjum mánuði kom út
ný hók eftir einhvern skipstjóra
eða skipslækni, þar sem dásemd-
um hinna nýfundnu stranda var
lýst. Og þegar liann fór i lcik-
húsið, gat hann átt það í vænd-
um að sjá t. d. Caliban, hina
furðulegu innfæddu mannveru
Nýja Heimsins i „Ofviðri“ Sliake-
speares eða Seagul skipstjóra i
leikriti Chapmans, „I austurátt“,
sem sagði furðusögur um rú-
bína og demanta hinna amer-
sku stranda.
í samanburði við þessi ævin-
týri virtist líf venjulegs sjómanns
á venjulegu kaupskipi ósköp til-
breytingarlítið. Á yngri árum
sínum hafði Jones skipstjóri
veitt hvali við Grænland. Hví
skyldi hann ekki fara í eina
hættuför, áður en kerling elli
hrifsaði hann til sin?
Nú var þjarkað og prúttað um
verðið í skipstjórnarklefanum.
Fargjaldið fyrir farþega yfir
Atlántshaf var þá um 200 doll-
arar. Vií það bættust 175 dollar-
ar, ef útgerðarfélagið lagði far-
þeganum til mat, en þeir West-
on og Cushman flýttu sér að
taka það fram, að landnemarnir
myndu flytja með sér sín eig-
in matvæli. Jones krafðist rétt-
ar til þess að reilcna daggjald,