Úrval - 01.04.1964, Blaðsíða 94

84
ÚRVAL
sinn harðsteiktan eins og leður,
hatar slór og slæping, hugsar
meira en hann talar, sér ekki
sólina fyrir börnum, er fljót-
ari að slita fötunum heldur en
fimm ára krakki, kann vel við
sig í 35 stiga gaddi, og getur
gert við alla hreyfla, sem nokk-
urn tima hafa verið settir sam-
an. Hann er líka maður, sem
svo vildi til að ég var ástfang-
in af og gekk að eiga.
í daglegum hversdagsönnum
okkar á heimili okkar i Rankin-
flóa í Norðvesturhéruðunum,
kemur okkur aldrei til hugar,
að hjónaband okkar sé næstum
því einsdæmi í landinu. Ég bóna
eldliúsgólfið mitt, þvæ skinn-
úlpu Ratistes, og byrja svo brauð-
baksturinn. Philomena, kona
frænda hans, kemur inn með
tvö selskinn, sem hún hefur
spýtt og skafið fyrir okkur. Ná-
granni minn i næsta húsi, Jean
Williamson, bóndadóttir frá
Saskatc.hewan, sem er gift starfs-
manni í stjórnardeild fyrir mál-
efni Norðursins (Department of
Northern Affairs welfare), lítur
inn til að drekka síðdegiste.
Kowtuk, hinn káti 15 ára
gamli Eskimóadrengur, sem við
höfum til snúninga, leikur kú-
rekasöngva af hljómplötum okk-
ar. Héraðsstjórinn hringir til að
spyrja, hvort ég vilji vera túlk-
ur fyrir mannfræðiprófessor frá
Sorbonne. Ég lýk við barna-
þvottinn af tveggja mánaða gam-
alli dóttur okkar, Jennifer Ann.
Og áður en ég veit af, er mað-
urinn minn, sem er orðinn solt-
inn, farinn að spyrja: „Hvað
fáum við að horða i kvöld?“
Hér er gott að lifa. Ég hafði
ekki getað trúað því, þegar ég
var að alast upp i Westmound
í Quebec, sem einkabarn. Batiste
— sem nú er aðstoðarmaður
Iiéraðsstjórans — hefði heldur
ekki getað trúað því, þegar hann
var að alast upp, elztur af ellefu
börnum Eskimóaveiðimanns og
loðskinnasala. Nú mundi hvor-
ugt okkar vilja skipta og flytja
eitthvað annað.
Jefnvel eftir „suðlægum“ mæli-
kvarða, mundu margir telja
þetta þægilegt líf. Fyrir sann-
gjarna greiðslu höfum við á
leigu hjá stjórninni tveggja
svefnherbergja hús, fullbúið
með rafmagni, stundum — renn-
andi vatni, gólftcppi út í öll
horn og húsgögnum úr mösur-
viði. Þar eru alls konar raf-
magnstæki, sem við fengum í
brúðkaupsgjöf, svo sem hræri-
vél, steikarpanna, bónvél, fata-
þurrkari og jafnvel dósahnífur.
Það mætti kalla okkur tveggja
vagna fjölskyldu; við áttum að
jafnaði völ á að ferðast með
gamla óslítandi vörubílnum
hans Batistes (sem nágrannarnir