Úrval - 01.04.1964, Blaðsíða 32

22
ÚRVAL
brjóta heilann um örlög sín og
hættur á nautaatssviðinu. ÞaS
var að vonum, en þaS var ekki
rétt. Hann var blátt áfram feim-
inn.
í sinum fámenna hóp var hann
lilýr og góSur félagi. Og þótt
hann tæki starf sitt alvarlega
— þvi aS þaS er ekkert spaugi-
legt viS horn á nauti — henti
hann oft gaman aS sjálfum sér
og öllum þeim fagurgala, sem
á hann var hlaSið. Hann minnt-
ist oft á mann, sem átti heima
skammt frá gistihúsinu, sem viS
dvöldum alltaf í, er viS vorum
í Madrid. í hvert sinn, sem Man-
olo gekk fram hjá, var þessi
náungi vanur að hrópa út um
gluggann sinn: „Olé (lifi) hinn
góði nautabani! Olé bezti maSur
í hfimi! Olé karlmennið!“
Manolo leiddist þetta, svo aS
einn dag nam hann staSar og
öskraði á móti: „Hombre (maS-
ur), hvers vegna kallarðu mig
þetta?“
„Ég meina þetta. Þú ert bezt-
ur.“
„En hvað keinur það þér við?“
„Af þvi, að með þvi að kaupa
marga aSgöngumiða að bardög-
um þínum og selja þá aftur, er
ég að verða rikur.“ Og þá hló
Manolo.
Hræsni átti hann ekki til.
Þótt aðrir nautabanar settu upp
merkissvip og þættust hvergi
smeykir, fór Manolo ekkert dult
með ótta sinn við nautin. „í
hvert sinn, sem ég sé þessi
horn,“ sagði hann við mig einu
sinni, „langar mig mest til að
forða mér og eiga fótum fjör
að launa.“
I útvarpsviðtali var hann eitt
sinn spurður, hvernig honum
væri innanbrjósts, er hann hugs-
aði til væntanlegs nautaats í
Zaragoza. „í hreinskilni sagt,“
svaraði hann, „þá vona ég að
öll nautin sex sleppi yfir frönsku
landamærin.“
En það var Manolo meðfætt
að berjast við naut. Faðir hans
og afi og hinn frægi föðurbróðir
lians, Pepete, höfðu allir verið
nautabanar. En þegar faðir
hans fór með hann á nautaat i
fyrsta sinn, þótti lionum ekkert
gaman. Það líkaði móður hans
vel, því að hún hafði áður ver-
ið gift nautabana og misst hann.
Þegar liún svo missti seinni
manninn líka, næstum fjárvana,
faldi hún fyrir syni sínum allt,
sem minnti á nautaat.
En árangurslaust. Santa Mar-
ina, þar sein við ólumst upp,
er einmitt „liverfi nautaban-
anna“ í Eordova. Þegar Manolo
var ellefu ára var hann framar-
lega í flokki þeirra, sem léku
nautaat á götunum. Hann var
fölleitur, grannvaxinn og frem-
ur klaufskur, en ákafur í að