Úrval - 01.04.1964, Blaðsíða 65

ELDSKÍRN BOBBY LITLA
oo
götu mína. Ég skal komast mína Miller við mig nýlega. „Hann er
]eið.“ hreykinn af tilveru sinni.“
„Bobby spjarar sig,“ sagði Dr.
VATNSDALSTJÖRN OG VATNSDALSHELLIR.
Kerling ein finnsk að ætt bjó í Kaupmannahöfn i húsi sér með
dóttur sinni. Námsmaður einn íslenzkur, sem var að læra við
háskólann, var til húsa hjá henni. Einhver samdráttur var
milli Islendingsins og dóttur Finnunnar, og hugðu þær mæðgur
báðar og treystu þvl, að hann mundi ætla að eiga hana.
Stúdentinn furðaði sig á þvi, að alltaf höfðu þær annan daginn
glænýjan silung á borðum, en hixm daginn nýtt ket og slátur,
og þó varð hann aldrei var við að þær keyptu slík matarföng.
Grunaði hann því, að þetta mundi ekki vera einleikið. Kemur
hann því eitt sinn að máli við dóttur Finnunnar og spyr hana,
hvernig á þessu standi. Þorði hún ekki að segja honum það eða
gat það ekki, en fór á fund móður sinnar og segir henni, að Is-
lendinginn fýsi að vita, hversu hún afli að sér slátrinu og
silunginum. Runnu þá fyrst tvær grimur á Finnuna, hvort hún
ætti að segja honum frá þvi, en af því að hún hugði gott til gjaf-
orðs dóttur sinnar, réð hún það þó af að gera það. Bað hún hann
þá að koma með sér fram í eldhús. Sýndi hún honum þar ofur-
litla holu ofan í öskustóna. Dorgaði hún ofan í hana og dró upp
silung. Hann spurði hana að, hvaðan hann væri. Hún sagðist
seiða hann til sín úr Vatnsdalstjörn i Fljótshlíð á Islandi. En
ketið og slátrið fengi hún svo, að hún seiddi til sin sauði þá,
sem vænstir væru i Vatnsdalshelli.
Eftir það fór stúdentinn út til Islands, því ekki varð af þeim
ráðahag, að hann ætti dóttur Finnunnar. Sagði hann þá mönnum
frá háttum kerlingar. Hættu menn þá að furða sig á sauðahvarfi
því, sem lengi hafði verið í Vatnsdal, og menn höfðu margs til
getið, hvað valda mundi. Var þá féð tekið úr hellinum og minnk-
aði fjárhvarfið við það. En það er af stúdentinum að segja, að
hann kunni svo mikið fyrir sér, að hann gat glapið svo töfra
kerlingar, að ekki fékk hún framar seitt til sín veiði úr Vatns-
dalstjörn. Jafnskjótt og hún var komin að raun um það, lagði
hún það á tjörnina, að allur silungur í henni skyldi verða að
hornsílum og aldrei framar i henni veiðast annað.
Úr Þjóðsögum Jóns ÞorTcelssonar.