Úrval - 01.04.1964, Blaðsíða 47

GRÁBJORNINN, KONUNGIJR BJARNDÝRA
Admiralty-eyju í suðausturhluta
Alaska, en hvergi annars staðar
i heiminum er að finna jafn-
mikinn fjölda þessara risaskepna
á einum stað. Ég sá í gegnum
sjónaukann minn gamlan bangsa,
sem stóð úti i vatnslítilli á, þar
sem allt úði og grúði af laxi.
Kviðurinn á bangsa var bólginn
af ofáti. Þegar magasafar hans
voru búnir að vinna á nokkrum
laxbitum, þurfti hann ekki ann-
að en að' stinga skoltunum nið-
ur í vatnið og' samstundis var
hann búinn að hremma lax. Mér
flaug í hug, að liklega væri þetta
eitl af fáum tækifærum, sem
mér gæfust til þess að sjá þennan
nöldursegg ánægðan með lífið.
En þvi fór fjarri. Bak við
björninn gæddi arnarfjölskylda
sér á nokkrum laxatægjum, sem
hann hafði skilið eftir uppi á
malarbakka. Bangsi góndi á
fuglana stundarkorn og fýldi
grön af einskærri gremju. Þá
þaut hann skyndilega af stað
með miklum bægslagangi, svo
að vatnið þeyttist í allar áttir,
og nú gekk hann berserksgang
innan mn ernina. Örnunum varð
þó ekki skotaskuld úr að forðast
þennan klunnalega óvin sinn:
þeir flugu einfaldlega í burtu.
En sá grái var allt annað en
ánægður. Hann vagaði að rotn-
um trjábút niðri við árbakk-
ann, fnæsti önuglega, og ég sá
37
löng hárin á hnakkanum á hon-
um rísa. Skyndilega lét hann
hramminn skella á trjábútnum,
þannig að hann sentist lengra
í burtu. Og bangsi hætti ekki
fyrr en hann var búinn að tæta
blessaðan bútinn í smáflísar.
Ég sneri mér til félaga míns,
sem var kunnugur á þessum slóð-
um, og spurði hann, hverju þetta
sætti. Hann yppti öxlum. Ég
hef séð þá gera þetta mörgum
sinnum áður,“ tautaði hann.
„Hversvegna?“. „.Bangsi er vond-
ur,“ sagði hann, „vegna þess
að hann hefur ekkert til að vera
vondur út af.“
Liklega er björninn sjálfur
versti óvinur bjarnarins. Karl-
dýr nær sjaldnast fullum líkams-
þroska án þess að særast Ijót-
um sárum í grimmilegum bar-
dögum. Á Alaskaskaganum úti
við Beringshaf sá ég eitt sinn
bardaga milli liálfrar smálestar
berserkja, en þeir voru að berj-
ast um hylli kvendýrs, sem stóð
afsíðis og horfði á þessa þung-
lamalegu elskhuga rísa á aftur-
lappirnar og heyja blóðugan
bardaga. Þegar sá biðillinn, sem
beið lægra hlut, skjö'graði í
burtu og skildi eftir sig blóð-
slóð, þrammaði sigurvegarinn
til kvendýrsins til þess að taka
á móti verðlaununum. Sigurinn
var honum dýrkeyptur. Neðri