Úrval - 01.04.1964, Blaðsíða 143

LANDNEMARNIfí AF „MAÍBLÓMINU“
133
Útlagarnir gátu a. m. k. hugg-
að sig við það, að þeir höfðu
sloppið við allar útistöður við
konunginn. Enska hirðin var nú
svo önnum kafin við að fjalla
um þáttöku Spánar í róstum
þeim, sem seinna nefndust Þrjá-
tíu ára stríðið, að hún mátti
ekki vara að því að skipta sér
af útlögunum. Það var verið að
kveikja i gervallri Evrópu, og
hún átti eftir að brenna og eyð-
ast i vítisbáli styrjaldar. Hver
inátti þá vera að þvi að veita
tötralegum útlögum athygli, er
sigldu nú í vesturátt á ellilegu
flutningaskipi, haldnir þeirri
hlægilegu firru, að þeir væru
Guðs útvalda þjóð, er ætti fyrir
að liggja að skapa nýja þjóð
í órafjarlægð ókunnra stranda?
STORMUR Á HAFINU
Sterkur blástur ýtti myndar-
lega á eftir Maíblóminu, er það
tók nú stefnuna þvert yfir Norð-
ur-Atlantshafið. Blástur þessi
var Jones skipstjóra kærkominn
gestur, en flestir farþcganna
urðu nú strax sjóveikir, og olli.
slíkt innilegri fyrirlitningu á-
hafnarinnar.
Fljótt urðu árekstrar á milli
áhafnarinnar og ferðalanganna.
Sjóm'önnunum fannst ferðafólk-
ið vera fyrir, er þeir þurftu að
flýta sér um þilfarið og sinna
störfum sínum. Börnin voru 34
að tölu og notuðu þilfarið sein
leikvöll. En andúð sjómann-
anna átti sér þó enn dýpri ræt-
ur.
I þá daga voru sjómenn ólæs-
ir, ruddalengnir áflogahundar.
Þegar þeir komust nú að því,
að farþegar Maíblómsins voru
lieittrúaðir, fylltust þeir fyrir-
litningu og reiði. Útlagarnir
komu saman á þilfarinu á
morgni hverjuin til sálmasöngs
og bænagerða, en sjómennirnir
höfðu einmitt lagt á sjóinn til
þess að komast undan slíkum
iðkunum. Þeim fannsl því sem
þeir væru þlátt áfram ofsóttir.
Þeir tóku því að hæða útlag-
ana. Þeir öskruðu fullum hálsi
ruddalegustu fúkyrði í áheyrn
útlaganna. Einn sjómannanna
gekk lengst fram í þessu, og
var það honum unun að hæða
hina sjóveiku og segja við þá,
að hann vonaði, að hann ætti
eftir að kasta a. m. k. hálfri
tylft þeirra útbyrðis, áður en á
leiðarenda kæmi.
Maiblómið hafði ekki verið
nema rúman hálfan mánuð á
siglingu, þegar þessi ungi guð-
lastari varð skyndilega veikur.
Og hinir sjómennirnir voru
furðu lostnir, þegar hann dó
bölvandi og ragnandi. Þeir voru
allir hjátrúarfullir og tóku því
að velta því fyrir sér, hvort þess-
ir auðmjúku sálmasöngvarar