Úrval - 01.04.1964, Blaðsíða 101

EIGINKONA ANGUILIKS
91
að vera tilhliðrunarsöm og skiln-
ingsrík. Batiste er hugulsamur
— ekki á þann hátt að taka að
sér matreiðsluna, heldur með
því að gera það, sem hann veit
að mér fellur vel. (Þau tvö
skipti, sem hann hjálpaði mér
við matreiðsluna, tók hann það
augsýnilega svo nærri sér, að
ég lét hann hætta.) Ég býst við,
að við höfum orðið að laga okk-
ur hvort eftir öðru á margan
hátt, en ég held að mesta átakið
fyrir mig hafi verið að læra að
hraða mér og fyrir hann að
læra að hægja á sér.
í dagstofunni okkar hanga
Eskimóaskrautmunir okkar,
hreindýrshorn, höfuð af heim-
skautaref og hyssur Batistes, á
vegg við liliðina á bókasafninu:
Anthropology Today, Accultur-
ation, Cultural Abstracts, The
Art of Loving, Book of the Eski-
mos eftir Peter Freuchen, og
Encyclopaedia Britannica. Bat-
iste hefur aldrei haft tíma til
að skera i talk. Safn okkar er
mestmegnis gjafir, með örfáum
undantekningum, sem við gátum
ekki staðist, og fyrir bragðið
erum við fyrstu Eskimóalijónin,
sem ég hefi lieyrt um, að hafi
keypt slíka gripi. Við eigum
einnig eina Cape Dorset kopar-
stungu —■ sem kostaði okkur 50
dollara með ramma fyrir þremur
árum. Ég get því nærri, hvað
hún muni kosta núna!
Við lifum, að minnsta kosti
að nokkru leyti, þvi „þokkafulla
lífi,“ sem tímaritin eru alltaf að
tala um. Þegar Batiste kemur
heim frá vinnu, gef ég honum
eitt glas af víský og vatni, og
við látum fara vel um okkur
og hlýðum á tónlist af hljóm-
plötum.
Eskimóakunningjar okkar
gera ekkert sérstakt veður út
af þvi, að ég er hvit. Þeir gera
sér engin sérstök ómök min
vegna, þeir taka mér aðeins sem
vini. Ef til vill hjálpar það til,
að ég tala mál Eskimóanna reip-
rennandi. En það get ég sagt
með sanni, að mér hefur aldrei
liðið ónotalega á meðal þeirra.
Nákvæmlega hið sama má
segja um Batiste. Áður en við
giftumst gerðum við ráð fyrir að
við kynnum að lenda i óþæg-
legum aðstæðum. En hingað til
liöfum við verið heppin ■— það
hefur aldrei komið fyrir.
Hinar stórkostlegu breytingar
hér norðurfrá snerta okkur vafa-
laust. Ungir Eskimóar láta sér
nú ekki lynda hina fornu lifs-
liætti. Það er þýðingarlaust að
vera að brjóta heilann um, hvort
þessar breytingar séu til ills
eða góðs — vissulega eru þær
hvorttveggja. En þær gerast.
Þegar Eskimóarnir hverfa hratt
frá sinni gömlu menningu, get-