Úrval - 01.04.1964, Blaðsíða 153

143
LANDNEMARNIR AF „MAÍBLÓMINU"
innlendu menn. Þeir ákváðu þó
eftir miklar umræður að taka
með sér eins mikið nf þvi og
þeir gátu borið, en þeim kom
saman um, að strax og þeir hittu
Indiánana, skyldu þeir útskýra
það fyrir þeim, hvers vegna
þeir hefðu gert þetta, og' bæta
þeim tjónið.
Nú sneru leiðangursmenn aft-
ur út i skipið, og ferðalangarn-
ir hlustuðu á frásögn þeirra.
Þeir urðu undrandi, er þeir sáu
maískornið, sem leiðangurs-
menn höfðu fundið á hæðinni,
sem enn þann dag i dag ber
nafnið „Kornliæð“. Bændurnir
meðal þeirra furðuðu sig á stærð
kornanna, sem bar vott um auð-
ugan jarðveg og' gaf fyrirheit um
ríkulega uppskeru.
William Bradford minntist á
ísraelsmennina, sem komið
höfðu til fyrirheitna landsins.
Þeir höfðu sent 12 manna hóp
til þess að kanna landið, og
höfðu þeir snúið aftur með jarð-
ávexti landsins. Samanburður-
inn hitti furðulega vel í mark,
og Bradford skrifaði, að vinir
hans væru „undursamlega glað-
ir og hughreystir.“
BARDAGINN 1 VIRKINU
Þ. 27. nóvember var könnun-
arbáturinn orðinn sjófær, og
annar könnunarleiðangur lagði
nú af stað. En í þessari ferð
urðu mennirnir vondaufari, því
að jarðvegurinn reyndist nú
snauður, og hvergi fundu þeir
góða höfn. Nú var veturinn kom-
inn. Tekið var að snjóa, og nú
hófust miklar þrætur, er þeir
sneru aftur út í Maíblómið.
Margir farþegannía kröfðust
þess, að setzt væri að þarna
nálægt Kornhæð. Þar hafði fund-
izt ferskt vatn. Nóg var þar af
villtum skógardýrum, dádýrum,
villigæsum, öndum og akurhæn-
um i skógunum umhverfis. En
fremur höfðu hvalir sézt ná-
lægt skipinu. Landnemarnir
gætu mokað auðæfum upp úr
hafinu. Hvers vegna átti að halda
landaleitinni áfram?
Aðrir voru á allt öðru máli,
og var Bradford leiðtogi þeirra.
Vatnið við Kornhæð var í tjörn-
um, sem kynnu að þorna upp að
sumri til. Þeir héldu því frarn,
að ákvörðunin um landnáms-
staðinn væri óafturkallanleg'.
Þar yrði að byggja virki og hús,
sem ekki yrði unnt að flytja
síðar meir. Fávizka væri því
að nema land á lélegu lands-
svæði, ef það væri kannske unnt
að finna heppilegan stað í nokk-
urra milna fjarlægð.
Miðlað var málum eftir lang-
ar umræður. Lagt skyldi upj) í
enn einn könnunarleiðangur á
könnunarbátnum, en ekki skyldi
farið út fyrir flóa þann, sem