Úrval - 01.04.1964, Blaðsíða 99

EIGINKONA ANGUILIKS
89
vinnu við trésmíðar á lierstöð-
inni. Að ráði hvíts loðdýraveiði-
manns, sem þeir höfðu kynnzt
á norðurslóðum, kom hann og
hræður hans sér smám saman
upp eigin fyrirtæki; tvo 40 feta
báta, tvær flatbytnur með utan-
borðsvél, fjóra bíla, 5 flutninga-
bila, tvo dráttarvagna, og tiu hús,
sem þeir byggðu sjálfir og leigðu
hvitum fjölskyldum í Ghurc-
hill. A mælikvarða Eskimóa eru
þeir allir milljónamæringar
Tólf ára gamall fór Batiste í
skóla og varð brátt fullnuma í
enskunni. í fjögur ár leigðu
„the Mounties" hann til að
skrópa úr skólanum og vera
túlkur þeirra á árlegum eftirlits-
flugferðum þeirra til hinna af-
skekktu eskimóahópa á megin-
landinu. Þess á milli var hann
í skólanum, en hugur hans stóð
meira til veiða og að stjórna
flutningabílum fjölskyldunnar.
Að skólavist lokinni reyndi hann
fyrir sér í fjölmörgum ólíkum
atvinnugreinum. En í febrúar
1958 fór hann til Camp Leduc
í Alberta á námskeið i mcðferð
díselvéla og þungaflutningum.
Eftir það ók hann flutningabíl-
um milli Edmondton og Yellow-
knife.
Sumir vilja halda því fram,
að Eskimóar séu óþrifnir, óhag-
sýnir, grimmir eða heimskir.
Þcir sem umburðarlyndari eru,
en mundu samt enn ekki koma
til hugar taka Eskimóa á heimili
sitt, kalla þá oft „dásamlegasta
fólk í heimi —- alltaf ánægt,
hlæjandi og brosandi.“ Jafnvel
trúboðar, sem lifað hafa á með-
al þeirra í aldarfjórðung, eru
enn að tala um „Eskimóaskap-
gerð,“ hvað sem það á nú að
tálcna. Ég fyrir mitt leyti held,
að það sé ekki til.
Sannleikurinn er sá, að til eru
þær Eskimóakonur, sem eru
•subbulegar í húsverkum eða
skeytingarlausar mæður; en
miklu oftar vinna þær að-
dáunarvert starf við að halda
fjölskyldu sinni hreinni og búa
vel að henni i yfirfullum hreys-
um án rennandi vatns. í raun-
inni eru Eskimóar að engu leyti
frábrugðnir j)ér og mér.
Hvað óviðkomandi fólk kynni
að hugsa um trúlofun okkar,
skeyttum við Batiste ekki hót
um. Báðir foreldrar mínir gerðu
ærlega tilraun til þess að tala
um fyrir mér. Móðir Batistes
reyndi einnig að tala úr mér
kjark, og segja mér, að Eski-
móalífið yrði erfitt. Þetta reyndi
mikið á okkur öll, en við lifðum
það af. Nú heimsækir móðir mín
okkur á hverju sumri og státar
af þessari dóttur sinni, „sem
hefur gerzt landnemi.“
Við vorum gefin saman í
kaþólskri kapellu í Churchill.