Úrval - 01.04.1964, Blaðsíða 34

24
ÚRVAL
25 sinnum á mánuði og svo ók-
um við alla nóttina til næstu
borgar, næst nautaats og fleiri
nauta. í augum Manolos var
sérhver sýning jafn þýðingar-
mikil, hvort sem var i Madrid
eða annarstaðar. „Eina heiðar-
lega starfsaðferðin, er að halda
sig sem næst hornunum,“ sagði
hann. Hann særðist oftar en tiu
sinnum. Eitt sinn var honum í
lófa lagið að stökkva til liliðar,
en liann stóð samt kyrr, og fékk
horn nautsins á fótlegginn.
„Fólkið hefur ekki greitt að-
gangseyri til þess, að sjá Mano-
lete hlaupa," sagði hann til skýr-
ingar.
Fyrir Manolete var nautaatið
ekki bardagi við skepnu, sem vó
hálfa smálest, heldur við sig
sjálfan. Sérhver árás nautsins
var eins konar próf á hugrekki
lians. Hann mætti henni þráð-
heinn og ótrúlega hreyfingar-
laus, beindi hornum nautsins
þétt fram hjá líkama sínum með
rólegum sveiflum á rauða klæð-
inu eða með hinu fjólubjáa og
gullna herðaslái. Æ ofan í æ
lét hann skepnuna strjúkast
fram hjá sér, í tilraun sinni til
að finna eífthvað i klæðinu,
sem hún gæti stangað. Leikni
hans var slík, að aðdáendur
hans fóru að kalla hann El Mon-
struo“ — „Hinn stórkostlega“
eða „Hinn óviðjafnanlega.“
Jafnvel þegar hornin strukust
við fætur hans, starði hann oft
eins og fjarhuga í allt aðra átt,
eins og hann fyndi hugarró í
sjálfri hættunni. Og jjegar að
því var komið að veita bana-
sárið með sverðinu, teygði hann
sig ávallt beint yl'ir niðursveigð
liornin og gaf jjannig nautinu
betra færi á sér en nokkur ann-
ar nautabani dirfðist að gera.
Jafnvel menn, sem þekktu lítið
til nautaats, eða voru ákafir
andstæðingar þess, gátu ekki
komizt lijá að viðurkenna að,
hjá Manolete að minnsta kosti,
var markmið sýningarinnar ekki
fyrst og fremst fólgið í drápi
nautsins, heldur í hugrekki og
dirfsku mannsins.
Undir lok ársins 194(5 var orð-
ið sýnilegt, að þau ár, sem hann
hafði eytt á leiksviðinu, höfðu
ekki verið áreynslulaus. Enda
þótt hann væri tæplega þrítugur,
virtist hann fremur vera kom-
inn nær fimmtugu. Hann var þá
svo margsærður og langjjreyttur,
að hann tilkynnti að hann
mundi hætta að sýningartíma
loknum árið 1947.
Þá réðust skyndilega allir
nautaatsgagnrýneTidurnir að
honum. „Er nú „Hinn óviðjafn-
anlegi“ orðinn hræddur við
hornin?“ spurðu þeir háðslega.
Er hann á árinu 1947 fór frá
einu svæðinu til annars og lagði