Úrval - 01.12.1965, Blaðsíða 7

AFI
5
styrk og því, sem hann gat dútlað
fyrir Pétur og Pál. Hann naut ekki
neinnar aðstoðar frá þessu eina
barni sinu, sem hann átti á lífi, en
það var faðir minn. Ekki af því að
það væri kalt með þeim feðgum,
heldur vildi afi hafi þetta þannig.
Hann tók, því aldrei við neinu af
syni sínum, nema vinna fyrir því.
Hann vildi umfram allt vera óháð-
ur öllum.
Ég varð að byrja að læra og leggja
hart að mér, strax og ég hafði feng-
ið hljóðfærið, annað hefði ekki kom-
ið til greina og verið móðgun við
afa, sem hafði gefið mér þennan
dýrmæta hlut. Afi kom sjaldan til
að hlusta, en hann reyndi venjulega
að draga sig út að brunninum, með-
an ég var að æfa mig, og ég þurfti
ekki að gá að því, hver væri á
ferð. Ég þekkti þetta fótatak, sem
var eins og þegar barn gerir sér
leik að því, að draga á eftir sér
fæturna. Tveir eða þrír kettir voru
venjulega einhvers staðar á næstu
grösum við hann. Hann virtist hafa
beint samband við dýr.
Það var á björtum sumarmorgni,
að ég fór út að brunnhúsinu til að
bíða þar eftir afa. Ég var kominn
inn í húsið, sem var dimmt og
gluggalaust, nema birtan, sem féll
inn um dyrnar, þegar ég tók eftir
einhverju kviku og hvítu úti í einu
horninu. Þegar afi loks kom og
gægðist inn um dyrnar, stóð ég
þarna lamaður af skelfingu og gat
mig ekki hreyft fyrir hræðslu, held-
ur horfði líkt og dáleiddur á skúnk-
inn, sem var jafnhræddur úti í horn-
inu, en hafði samt dregið upp krypp-
una og reist skottið.
— Farðu mjög hægt aftur á bak
út um dyrnar, sagði afi. Hann fékk
mér stafinn sinn um leið og ég gekk
aftur á bak hjá honum og síðan
byrjaði hann að raula lágum og
þýðum rómi gamlan Indíánasöng.
Þegar hann kom út aftur, hélt
hann á skunkinum á skottinu, og
gekk síðan hægum skrefum út í hag-
ann, þar sem hann setti skunkinn
varlega frá sér. Síðan gekk hann
rólega aftur til baka án þess að líta
um öxl.
Skunkurinn deplaði dálitla stund
augunum í björtu sólskininu og
hoppaði síðan af stað í hina áttina út
á sléttuna, eins og það væri sjálf-
sagðast allra hluta, að honum væri
þannig haldið uppi á skottinu af
manni.
Afi sagði mér aldrei, hvernig hann
hefði farið að þessu, og þegar ég
spurði hann, svaraði afi:
— O, það er það sama og þegar
þú bindur lopaband um vörtuna á
þér, til þess að hún hverfi, eða eins
og biblían segir: trúin flytur fjöll.
Og árin þutu hjá. Arið, sem ég
bjó fyrstu afmæliskökuna handa
honum, þá var ég átta ára en hann
áttatíu og átta ára. Kakan sú hefði
aldrei hlotið verðlaun á sýningu hjá
húsmæðraskóla, en ég trúði afa,
þegar hann sagði, að hann hefði
aldrei bragðað betri köku um sína
daga.
Arið sem ég varð tólf ára, var
afi nærri dáinn úr slæmum húð-
sjúkdómi. Andlit hans var allt orð-
ið rautt og stokkbólgið, áður en
hann leyfði okkur að sækja læk'ni.
Þegar hann svo hafði hjarnað það
mikið við, að hann gat setið á ný