Úrval - 01.12.1965, Blaðsíða 108

106
ÚRVAL
„Bök okkar beggja eru of breið
til þess að þeim verði, snúið móti'
þessu," samþykkti Cuyloga alvar-
lega. „Litli Hegri missti líf sitt,
vegna þess að hann heimsótti son
minn. Ekih! í sjálfu þorpinu, sem
sonur minn dvaldi í hjá hvítu mönn-
unum.“
„Þið munduð ekki taka Sannan
Son og' Hálfu Ör með ykkur, ef
þið færuð! Þeir eru bara drengir!"
sagði móðir Sanns Sonar biðjandi
rómi.
Feðurnir svöruðu þessu engu.
Hálfa Ör og Sannur Sonur horfðust
í augu að baki þeim. Það var greini-
legt, að þá langaði óskaplega til þess
að fara. Þeir fylltust báðir æsingu,
þegar þeim bárust til eyrna stríðs-
söngvarnir úr ráðstefnuhúsinu.
Söngurinn hafði slík áhrif á þá,
að þeir gátu varla haft stjórn á
sér, er hin ógnvænlegu höfuðflán-
ingahróp kváðu við. Hið langa óp
ov-v-v-v-v-v breyttist skyndilega
og varð að öðru ópi. Uv-v-v-v-v-v-v
kvað skyndilega við, og þetta óp
var þrungið slíkri æsingu og
grimmilegum ofsa, að blóð þeirra
tók nú að ólga. Þeir upphófu lát-
bragðsleik og þóttust höggva til
hvor annars með stríðsöxum sín-
um og mynda sig til þess að flá
höfuðleðrið af höfði andstæðings-
ins. .
Móðir Sanns Sonar virti þá fyrir
sér bitur á svipinn. „Cuyloga. Hugs-
aðu um, hvað hinir hvítu munu
gera við son okkar, ef þeir ná hon-
um. Þeir munu brenna hann sem
svikara við þeirra málstað.“
„Kona! Vertu kyrr hér heima og
eldaðu í pottunum þínum,“ sagði
Cuyloga við hana ávítunarrómi. „Ég
á ekkert val í þessu máli. Sann-
ur Sonur er næstum orðinn fulltíða
karlmaður. Það liti ekki vel út, ef
hann sæti heima. Vinir okkar munu
þá segja, að hann væri í raun og
veru hvítur maður, og þess vegna
vilji hann ekki berjast gegn hvítu
fólki."
„Ég fer!“ sagði Sannur Sonur í
flýti. Hann fann mikinn fögnuð
læsast um sig. Hann stóð þarna tein-
réttur og leit í aðra átt til þess að
sjá ekki vonbrigðin og óttann, sem
birtist nú í andlitum móður hans
og systra. Þær voru konur, og því
var ekki hægt að búast við því,
að þær skildu þetta.
Þegar þeir Cuyloga og Svarti
Fiskur buðu vinum og ættingjum
Litla Hegra aðstoð sína, komust
aftur á sættir milli þessara fjöl-
skyldna. Nú voru þeir allir vopna-
bræður gegn hvítu morðingjunum.
í hóp þeirra bættist svo maður einn,
er bar nafnið Undir Hæðinni. Hann
hafði gamalt, purpurarautt ör á
kinninni. Fleiri slógust einnig í hóp-
inn, svo sem þeir Pepappistank,
Vantrúarseggur og nokkrir aðrir.
Það er venja, að sá, sem fyrstur ,
stingur upp á því, að haldið sé í
stríð, gerist foringi liðsins. Thitpan
var því sjálfkjörinn foringi, og hin-„
ir fylgdu dæmi hans-'í'Vhvívetna.
■Þegar hann gekk frá malsekk sín-
um og hafurtaski, gerðu hinir slíkt
hið sama. Þegar hann greip byss-
una sína, stríðsöxina og dauðakylf-
una, gripu hinir einnig vopn sín.
Þegar hann söng stríðskveðjusöng-
inn sinn og hét því að snúa ekki
aftur án höfuðleðra og bandingja,