Úrval - 01.12.1965, Blaðsíða 118

110
ÚHVAL
mátt kjósa. Hún hafði að vísu verið
sár, en þá átti hann samt eitthvert
val. Hann gat snúið heim aftur hve-
nær sem var. Þá höfðu þeir Hálfa
Ör og Litli Hegri beðið hans sem
tryggir vinir á hinum bakkanum,
meðan hann óð yfir ána. Og meðan
hann þræddi stíginn meðfram ánni
í fylgd hvítu mannanna, hafði hann
enn getað séð þá standa þarna síð-
degismegin árinnar. Hann hafði
séð hendur þeirra veifa til hans sem
merki um tryggð þeirra og hjarta-
hlýju í hans garð. En þegar hann
kom núna yfir á árdegishlið árinnar
og sneri sér við, stóð enginn þarna
hinum megin. Þar fylgdist nú eng-
inn með ferðum hans. Faðir hans
var horfinn. Hann stóð þarna al-
einn í skóginum við ána.
Og framundan honum teygði sig
hinn sundurskorni vegur hinna
hvítu. Hann vissi, að vegur sá lá
í áttina til manna, sem af eigin vilja
klæddu líkami sína í þungan fatn-
.að og smeygðu þannig fjötrum á
sig líkt og aktygi eru lögð á hest.
Hann vissi, að vegur þessi lá til
manna, sem kusu að gerast þrælar
sinna eigin eða annarra og lifðu
tómu, gleðivana lífi langt frá hinu
ástfólgna, villta frelsi Indíánans.
Ungur skrifstofumaður fékk sér sæti í járnbrautarklefa við hliðina
á gömlum manni, sem var niðursokkinn í dagblaðalestur, en út úr eyrum
hans stóðu logandi kerti. Ungi maðurinn reyndi að dylja undrun sína,
en að stundafjórðungi liðnum gafst hann upp.
„Heyrið mig, mér þykir leitt að virðast vera svona hnýsinn, en vild-
uð þér segja mér, hvers vegna þér eruð með þessi logandi kerti í eyrun-
um?“ spurði hann.
Gamli maðurin sýndi þess engin merki, að hann tæki eftir því, að
ungi maðurinn var að yrða á hann, svo að ungi maðurinn þagnaði. En
að öðrum stundarfjórðungi liðnum hætti hann allri mótspyrnu, lét und-
an forvitninni, sló léttilega á hné gamla mannsins og spurði: „Mér
þykii; leitt að virðast vera svona hnýsinn, en hvers vegna eruð þér með
þessi logandi kerti í eyrunum?“
Gamli maðurinn brosti vandræðalega og svaraði: „Það þýðir ekkert
að tala við mig. Ég get ekki heyrt orð með þessi logandi kerti í eyrun-
um.“ EníjUsh Digest
Teddy litli, 6 ára að aldri, var í dýragarðinum með móður sinni í
fyrsta skipti. Þau höfðu numið staðar frammi fyrir búri með pokadýri í.
Drengurinn virti skepnuna þegjandi fyrir sér svolitla stund og sagði
svo: „Þetta hlýtur að vera eitt af þessum fornaldarskepnum, sem kenn-
arinn hefur verið að segja okkur frá.“
„Nú, hvers vegna heldurðu ekki ,að þetta sé nútímadýr?" spurði
móðir hans.
„Nú, auðvitað af þvi, að það er enginn rennilás á pokanum þess.“