Úrval - 01.12.1965, Blaðsíða 103

LJÓSIÐ í SKÓGINUM
10
„Hann kallar sig frænda minn.“
„Jæja, við skulum þá að minnsta
kosti ná hárinu af honum eins og
hann fláði hárið af Litla Hegra.
Lachi! Fljótt!“ Hálfa Ör rétti hanum
stríðsöxina sína, og þeir hófust
handa. Annar skar með hnífnum,
en hinn hjó með öxinni.
En þeir voru rétt nýbyrjaðir, þeg-
ar fótatak kvað við á gólfinu uppi
yfir höfði þeirra, og beykir einn,
sem bjó heima hjá Wilsie, kom nú
skyndilega í ljós í stiganum. Hann
rak upp skelfingaróp og flýtti sér
aftur upp stigann.
„Hann fer að sækja byssuna sína,“
sagði Sannur Sonur. „Við skulum
hlaupa burt.“
Þeir slepptu hendinni af herfangi
sínu, þó að þeim væri það þvert
um geð, og hurfu út í náttmyrkrið.
Sannur Sonur hljóp á undan yfir
akrana í áttina til bæjar föður síns.
Og í niðamyrkri hlöðunnar tók
hann til að leita í heybing nokkrum.
Hann dró þaðan upp mjölpoka,
skinnpyngju með blýkúlum í, hníf,
fyllt púðurhorn, gamla bjarnar-
skinnið sitt og langan riffil.
„Ju! sagði Hálfa Ör í hrifningu
og gleði, er hann sá riffilinn. „Það
var slæmt, að við skyldum ekki hafa
þennan, þegar við vorum heima
hjá honum frænda þínum áðan.
Þá hefðum við getað náð höfuð-
leðrinu af honum og líka af hinum
hvíta djöfiinum."
„Hlustaðu,“ hvíslaði Sannur Son-
ur. „Það er einhver að safna sam-
an liðstyrk gegn okkur.“
Þeir gátu greinilega heyrt hófa-
tak enduróma í dalnum. Og á leið
þeirra til Kittaninfj alls gátu þeir
af og til heyrt hófatak á vegunum.
Aðvörunarmerki hafði augsýnilega
verið gefið um gervallt Paxtonhér-
að.
HEIMUR INDÍÁNANNA
Sannur Sonur skalf af kulda, enda
var hann rennvotur. Frá því í fyrra-
dag hafði hann ekki bragðað neinn
mat nema hrátt mjöl og vatn. Og'
er hann klöngraðist nú upp vestri
árbakka Saosquehanaunkárinnar,
fann hann samt gullna purpuralita
birtu umvefja sig, líkt og sólin hefði
gægzt yfir fjallstindana að baki
honum. Hann var loks laus úr Pesh-
tankfangelsinu.
Hann var aðeins leiður yfir einu,
og það var, að hann hafði skilið
Gordie eftir. Hann gat nú séð hann
fyrir sér liggjandi í breiða rúminu
þeirra, eða masandi á daginn eins
og íkorna, lítinn snáða, sem aldrei
kæmi aftur. Sannur Sonur stóð
þarna drykklanga stund frammi á
tanga einum og starði yfir breiða
ána til fjallaskarðsins, en handan
þess var hús hins hvíta föður hans.
Hálfa Ör virti hann þegjandi fyrir
sér.
„Ertu leiður? Viltu ekki fara?“
spurði Hálfa Ör.
„Frændi, ég skil eftir lítinn, hvít-
an bróður. í þorpinu við Tuscara-
wasána á ég aðeins systur. Upp frá
þessu verður þú að vera bróðir
minn.“
Drengirnir þurftu aðeins tvisvar
að fela sig í skógarþykkninu. I
annað skipti voru á ferðinni þrír
hvítir menn, sem þeir heyrðu
skyndilega til í nokkurri fjarlægð.
í annað sinn kom hóþur manna