Úrval - 01.12.1965, Blaðsíða 48

46
ÚRVAL
hann guðleysingi og hélt uppi stöð-
ugum umræðum um guðleysisstefn-
una við starfsbræður sína. Loks
barst þetta eiganda fasteignasölunn-
ar til eyrna og harðbannaði hann
þá allar trúmálaumræður í skrif-
stofunni.
Það voru fleiri músikalskir í fjöl-
skyldurmi en móðir Shaws. Shaw-
séttin var stór, og flestir ættingjarn-
ir bjuggu í Dublin eðá nágrenni.
Þetta fólk var alltaf að heimsækja
hvert annað og var þá gjarnan tekið
lagið eða leikið á hljóðfæri. Þegar
frú Shaw seldi húsgögnin og hélt
til London, skildi hún píanóið eftir.
Þegar Shaw kom heim úr vinnunni
á kvöldin, settist hann við hljóð-
færið og fór að leika á það tilsagnar-
laust, og hann byrjaði að sjálfsögðu
ekki á léttum æfingum eins og aðrir,
heldur á forleiknum úr Don Gio-
vanni
í marzmánuði 1876 var hann orð-
inn svo leiður á skrifstofustarfinu,
að han sagði upp. Hann fór rakleið-
is til London og settist upp hjá móð-
ur sinni.
Shaw hafði fiktað dálítið við
skáldsagnagerð áður en han fór til
London ,en nú tók hann rögg á
sig og skrifaði fimm skáldsögur á
næstu fjórum árum, en enginn
fékkst til að gefa þær út. En þótt
Shaw væri þannig misheppnaður
rithöfundur í fyrstu, var þó tím-
inn, sem hann eyddi í ritstörfin,
engan veginn glataður. Hann þjálf-
aðist mikið á þessum árum. Þegar
hah var orðinn frægur leikrita-
höfundur, voru þessar skáldsögur
birtar, og ein þeirra varð mjög vin-
sæl og varð metsölubók. En Shaw
lýsti því yfir, að hann skammaðist
sín alltaf fyrir þessar skáldsögur
sínar.
Shaw gerðist jurtaæta rúmlega
tvítugur, og þar sem hann hvorki
reykti né drakk, hlaut lífsorka hans
að leita sér útrásar á annan hátt.
Hann var bæði taugaveiklaður og
feiminn, svo að ekki var auðvelt
að ákveða, hvað hann ætti að leggja
fyrir sig. Árið 1898 las hann rit
Karls Marx, snerist til sósíalisma
og gekk í Fabianfélagið. Honum
tókst að sigrast á feimninni og áður
en varði var hann farinn að halda
ræður á fundum og samkomum.
Brátt var hann orðinn þekktur
mælskumaður, fyrst á útifundum og
meðal verkalýðsins í East End í
London, en síðan í veglegum sam-
komuhúsum, þar sem áheyrendurn-
ir voru úr efnaðri stéttunum.
Árið 1885 fór Shaw aftur að vinna
fyrir sér. Hann varð lista- og bók-
menntagagnrýnandi við blöðin Pall
Mall Gazette og World! en það var
sem tónlistargagnrýnandi (undir
dulnefninu Corno di Bassetto), sem
hann vakti mesta athygli. Gagnrýni
hans var óvinsæl meðal lærðra tón-
listarmanna, en óbreyttir lesendur
voru hrifnir af henni.
Gagnrýni Shaws byggðist á þekk-
ingu, sem hann hafði aflað sér, og
enda þótt hann væri stundum harð-
skeytinn og óspar á að hæðast að
því, sem honum þótti miður fara,
voru dómar hans engir sleggjudóm-
ar. Árangurinn af gagnrýni hans
var sá, að flutningur tónverka og
leikrita í London batnaði að mikl-
um mun á þessu tímabili, því að
hljómsveitarstjórar, leikstjórar, tón-