Úrval - 01.12.1965, Blaðsíða 85

LJÓSIÐ í SKÓGINUM
83
um Syni fannst, að feður þeirra og
mæður meðal Indíánanna gætu ver-
ið stolt af þeim.
Nú var aðeins eftir að sækja fá-
eina af föngunum, og enn hafði
enginn komið að sækja drenginn.
Hann fann vakna hjá sér von, og
honum létti nú stórum. Hinn hvíti
faðir hans kærði sig þá alls ekki
um hann, þegar ailt kom til alls.
Nú yrði honum kannske leyft að
halda aftur heim til síns fjarlæga
heimilis við Tuscarawasána.
En brátt kom lágvaxinn maður
ríðandi á sveittum hesti og teymdi
lausan hest við hlið sér. Á honum
var hnakkur. Vissulega átti hann
ekkert sameiginlegt með þessum ó-
álitiega manni með þetta litlausa
andlit, er líktist leir, og þennan
fáránlega hatt á höfðinu! En mað-
urinn gekk í áttina til hans, á-
hyggjufullur á svip. Það var sem
ljósblá augu hans fylltust móðu,
er han leit í andlit drengsins og
rétti fram hönd sína. Hún skalf.
Sannur Sonur stóð þarna þráð-
bein nog hreyfði hvorki legg né lið.
„Réttu fram höndina og heilsaðu
herra Butler,“ skipaði Del Hardv
honum á Delawaremáli.
Drengurinn rétti manninum hönd-
ina gegn vilja sínum. Maðurinn
stamaði einhver orð, sem hljóm-
uðu einkennilega.
„Paðir þinn býður þig velkominn
heim aftur,“ sagði Del við hann
á Delawaremáli. „Hann þakkar guði
fyrir að þú ert kominn hingað aftur
heill á húfi.“ Þegar drengurinn
svaraði þessu engu, bætti Del við:
„Geturðu ekki sagt við hann, að
þú sért glaður yfir að hitta föður
þinn aftur eftir öll þessí ár?“
Hjarta Sanns Sonar var sem stein-
runnið. Hvernig gat þessi lítilfjör-
legi og óásjálegi maður í síðu, gráu
flíkinni, sem líktist. kvenflík, verið
honum nokkurs virði, þessi föla
mannvera, sem auglýsti tilfinningar
sínar frammi fyrir öllum án þess
að skammast sín fyrir? Fram í
huga drengsins kom myndin af föð-
ur hans heima í Indíánaþorpinu.
Hann hefði borið sig öðruvísi og
hegðað sér á annan hátt. Hann var
alltaf virðulegur maður og hafði
fullt vald á sér, hverjar sem að-
stæðurnar voru, hvort sem um var
að ræða frið eða stríð, ráðstefnur
eða veiðar, hvort sem hann hélt á
pípunni eða stríðsexinni, riffli eða
höfuðleðurshníf. Þessi veikbyggði
og föli maður var einskis virði í sam-
anburði við hann!
„Hann er ekki faðir minn,“ sagði
hann.
Þegar Del Hardy endurtók orð
drengsins á ensku, var sem hvíti
maðurinn hörfaði undan. Hann
ræddi stutta stund á ensku við rauð-
hærða varðmanninn, sem sneri sér
nú aftur að drengnum þungbúinn
á svip.
„Ég hélt, að ég væri laus við þig,"
sagði hann við drenginn á Dela-
waremáli. „En nú verð ég að fara
með ykkur og túlka orð þín fyrir
þinni eigin fjölskyldu."
En ósjálfrátt fann drengurinn,
að þessi vopnaði hermaðui’ hafði
fyrst og fremst verið sendm' með
honum til þess að gæta þess, að
hann stryki ekki.
Næsta morgun héldu þeir af stað
til hins nýja heimilis Sanns Sonar.