Úrval - 01.12.1965, Blaðsíða 6

4
ÚRVAL
kringum sig. Hann sat þar oft og
horfði út yfir sléttuna, og hann gat
hæglega greint kálf frá kú í stórri
hjörð í mikilli fjarlægð. Stundum
sat hann þarna og las hátt úr gömlu
biblíunni sinni, og krmglótt gler-
augun héngu fremst á nefbroddin-
um. Hann hafði aldrei gengið í
skólá. Sumar blaðsíðurnar las hann
með þvi líkri röggsemi og áherzl-
um að Ijóst var að hann kunni þær
orðið utanbókar. Það iesemi, sem
hann kúnn} ekki þannig, varð hon-
um erfiðara viðfangs, og það mátti
sjá hánn fylgja atkvæðunum með
fingrinum.
Að því er mig snerti, þá fannst
mér, að þetta eina herbergi, sem
var í húsi afa míns, gevmdi alla
dýrgripi veraldarinnar. Upp við
einn vegginn stóð kista rneð kúptu
loki. Á borðinu, sem var klætt vax-
dúk en síðan breiddur á það mjalla-
hvítur borðdúkur, stóð skál full af
dökku sýrópi með heimsins bezta
bragði. í miðju herbergisins var síð-
an þessi merkilegi ofn, sem bung-
aði út um miðjuna og á köldum
vetrardögum varð hann rauðgló-
andi. Það var enginn hiti í veröld-
inni jafn notalegur og þessi hiti
af ofninum hjá afa.
Þvottaskápurinn í horninu hefði
kannski ekki þótt fín mubla á betri
heimilum nú til dags, en hann þjón-
aði sínu hlutverki þarna með mikl-
um virðuleik.
Vatnskannan og stóra þvottaskál-
in voru ofan á honum, en inni í
honum voru sápustengur og krydd,
sem fékk hinn eina rétt sem jafn-
an var á borðum hjá afa oft tii að
jafnast á við sjö rétta máltíð.
Bakstóllinn við borðið og skipstjóra-
stóllinn við ofninn voru einu raun-
veruiegu sætin í þessum húsakynn-
um. Svo var það kistan og rúmið
með ábreiðunum. Afi hafði riðið
of mörg ár um óbyggðirnar með
teppi saman vafið við söðulbogann
til þess, að hann lægi á gamals aldri
undir nokkru öðru en teppi og það
voru önnur tvö söðulteppi ti! fóta
í rúminu að hiýja gömlum fótum
á köldum nóttum. Þú gazt líka graf-
ið andlit þitt í þessum teppum og
fundið af þeim raunverulega hrossa-
lykt, sem gerði sögur afa, sem hann
sagði mér við lampaljósið enn raun-
verulegri. í raun og veru var þetta
einsetumanns herbergi ekki annað
en kúrekaskáli lítið eitt nær manna-
byggðum, en þeir voru tíðast. Fyrir
lítið barn bauð þessi fátæklega vist-
arvera upp á meira öryggi en nokk-
ur annar staður á jörðinni.
Ég var ekki nema fjögurra ára,
þegar afi fór að kenna mér hina
gömlu alþýðusöngva lijarðmann-
anna. Hljóðfærin voru ekki annað
en gömul og slitin raddbönd afa og
óþroskuð raddbönd mín og undir-
leikurinn var lófaklapp okkar og
smávegis fótastapp, og síðan- ofn-
pípan, sem titraði lítilsháttar við
sönginn. Fyrir okkur bæði var þetta
hin fegursta hljómlist.
Það var þetta ár, skömmu áður
en ég varð fimm ára, sem hann
keypti handa mér piano. Ég veit
ekki ennþá, hvað hann sparaði við
sig, til þess að geta keypt handa
mér þetta hljóðfæri, sem var það
bezta í bænum. Það kostaði 150 doll-
ara, og það var svimhá upphæð fyrir
hann, sem lifði á smávaegilegum elli-