Úrval - 01.05.1966, Blaðsíða 9

HVÍTU HESTARNIR MÍNIR
7
kvæmdi hann allar æfingar sínar
af dásamlegri nákvæmni og skemmti
sér augsýnilega prýðilega. Hann
gerði a'lar undirbúningsæfingar
undir sýningar af sömu nákvæmni
og úrvaishermaður, svo að varla
skeikaði sekúndu, og það bar mjög
sjaldan við, að hann gerði nokkuð
rangt, heldur gerði allt á nákvæm-
lega réttan hátt í hinum minnstu
smáatriðum. Það var alveg sama,
hversu hörð samkeppnin var. Allt-
af var hann meðai þeirra, sem fram
úr sköruðu. En ég varð samt að
minnast einstaklingsbundins vilja
og smekks Nerós, þegar ég gaf hon-
um fyrirskipanir mínar. Með því að
hrósa honum oft vandi ég hann á
að hlýða með gleði.
Ég gat leyft mér að meðhöndla
Neró á þennan sérstaka, einstakl-
ingsbundna hátt, því að ég ger-
þekkti hann og gat skynjað skap
hans og vilja hverju sinni og vissi,
hvort honum líkaði vel eða illa við
hinar ýmsu aðstæður. Hestar eiga
ekki til að bera hæfileika mannsins
til þess að látast. Það er alltaf hægt
að sjá hvort hestur er vinsamlegur,
tortrygginn eða fjandsamlegur. Það
sést á því, hvernig hann hreyfir eyr-
un.
Neró elskaði lófakiappið, eftir að
hann varð sýningarstjarna, og lagði
sig enn betur fram, þegar áhorfend-
ur sýndu mikla hrifningu. Honum
fannst líka gott að taka við sykur-
mola frá aðdáendum og þá sérstak-
lega kvenfólkinu, eftir velheppnaða
sýningu. Hann var slunginn og
reyndi að auka sykurskammtinn
með því að g'eyma molana uppi í
sér eins og hamstur.
En jafnvel Neró gat neitað að taka
við góðgæti, hefði ég móðgað hann.
Ég hef veitt því eftirtekt, að hestar
taka ekki við sykurmolum frá knöp-
um, ef þeir hafa farið illa með þá
eða ofboðið þeim á einhvern hátt.
Mér lærðist að líta á þetta sem
hættumerki. Hvenær sem slíkt gerð-
ist, reyndi ég að finna ástæðuna og
velti því fyrir mér mjög vandlega,
hvað ég hefði sagt eða gert. Þann-
ig kenndu hestarnir mér sjálfsstjórn.
Þegar hestur hefur hafnað sykur-
mola, hef ég aldrei skoðað það sem
duttlunga heimskrar skepnu.
Sumir hestar eru algerar efnis-
hyggiuverur og hafna öllum vina-
hótum, sem knaparnir vilja sýna
þeim. Þeir vilja bara fá góðgætið
sitt. Aðrir hestar æskja þess eins,
að vel sé farið með þá og þeim auð-
sýnd vinahót. Þeir skoða hróp og
köll eða jafnvel hávær orð sem
gagnrýni og hörfa undan í uppnámi.
Annar helzti félagi minn á þeim
árum, þegar ég var að vinna mig
upp, var hryssan Nora. Hún var
mjög móðgunargjörn. Hún mat vina-
hót og blíðu ofar öllu. Hún togn-
aði illilega á fæti á veiðum dag einn
og varð að þola þjáningarfulla með-
höndlun. Ég viknaði, er ég sá,
hversu hún afbar kvalirnar af
bökstrunum af mikilli þolinmæði,
bara ef einhver klappaði henni á
hálsinn á meðan, en varð svo strax
óróleg og komst í uppnám, þegar
hætt var að láta vel að henni. Ég
og hestasveinninn urðum að klappa
henni til skiptis. Það eru ekki að-
eins mennimir, sem verða að börn-
um, þegar þeir verða veikir.
Teja var glæstur ungverskur grað-