Úrval - 01.05.1966, Blaðsíða 40

/
38
hugsa um það, að skynsamlegra
hefði nú verið fyrir sig, að vera
nú kominn norður í Mývatnssveit
og fara í göngur um örævin, en
að hanga hér vonsvikinn og ráða-
laus og vita ekkert hvað gera
skyldi. Þá hitti hann af tilviljun
einn kennara sinn úr Menntaskól-
anum. Það var Böðvar, sonur Krist-
jáns háyfirdómara, frá Gautlönd-
um, og tóku þeir tal saman. Jón
sagði honum greinilega frá ástæðum
sínum og lét ekki vel yfir. Böðvar
benti honum þá á það, að af styrj-
aldarástæðum gæti svarið frá há-
skólanum hafa misfarizt. Og svo
væri enginn leikur að sigla á milli
landa á þessum tímum, þegar skip-
um er miskunnarlaust sökkt eða
tekin hernámi. Hann ráðlagði því
Jón, að hætta alveg við Hafnar-
ferðina og setjast í Háskólann hér,
og stunda læknisfræði. Hvort sem
þeir ræddu þetta lengur eða skem-
ur, þá varð niðurstaðan sú, að sama
daginn lét Jón innrita sig í lækna-
deild Háskóla íslands.
Háskólanám sitt stundaði hann af
miklum dugnaði, þrátt fyrir það,
að hann var ekki sérlega hneigður
fyrir þessa vísindagrein. En karl-
mennska hans var svo mikil, að
hann einbeitti sér við námið. Prófi
lauk hann við læknadeildina hinn
14. febr. 1921. Samstundis sigldi
hann til Danmerkur til framhalds-
náms, og kom svo heim í júnímán.
Mánuði seinna •—• eða 22. júlí —
var hann settur héraðslæknir í Öx-
arfjarðarhéraði, með búsetu á Kópa-
skeri, og skipaður í embættið litlu
síðar. í þessu héraði var hann lækn-
ir til æviloka.
ÚRVAL
Þegar Jón læknir kom til Kópa-
skers síðustu dagana í júlí 1921,
settist hann að í húsi, sem lækninum
var ætlað og hét að Ási. Það hafði
staðið autt og mannlaust frá því
síðasti læknir fór þaðan haustið
1918. Allan þann tíma hafði hér-
aðið verið læknislaust. — Þegar
hann kom var hann kvæntur fyrir
fjórum árum, Valgerði, dóttur
Sveins, bónda og hreppstjóra að
Felli í Sléttuhlíð. Áttu þau tvær
dætur, Önnu og Jórunni. Og svo
tóku þau til sín Önnu gömlu, fóstru
Jóns.
Ég vil ekki fullyrða, að Jón hafi
verið það sem kallað er „mikill
læknir“ fyrst í stað. En hann óx
með starfinu og varð ágætur lækn-
ir áður en lauk. Hann var blásnauð-
ur er hann kom í héraðið, svo að
fólkið varð að nota gamla sykur-
kassa í stað stóla. En hann var bæði
hygginn og sparsamur, svo að hann
efnaðist brátt. Mátti hann kallast
mjög vel efnaður, eftir nokkur ár.
Hann náði brátt miklum vinsæld-
um í héraðinu, bæði vegna þess, að
hann var allra manna alþýðlegastur
og gerði aldrei neinn mannamun,
nema ef telja skyldi það, að hann
átti það til að verða nokkuð ber-
orður við höfðingja og hrokabelgi.
Og svo var hann alveg frábær
ferðamaður. Fylgdarmenn kærði
hann sig ekkert um, nema ef þeir
áttu samieið með honum. En þá
var hann allra manna skemmtileg-
astur samferðamaður. Það var eins
og honum væri nákvæmlega sama
hvernig veðrið var eða færðin..
Hann brauzt jafnan áfram af mik-
illi karlmennsku og kvartaði aldrei.