Úrval - 01.05.1966, Blaðsíða 72

70
ÚRVAL
þeir allir áður en varði komnir á
flugstig að finna hann, 'og svo komu
þeir með hann heim, oft rennvot-
an, því þá hafði hann farið í ána
til að synda og drekkja þannig öl-
vímunni."
Leigubílstjóri nokkur að nafni
Larri Kierman, sem ekki hefði
þekkzt frá Harry Truman, ef þeir
hefðu sézt saman, sagði svo: „Brend-
an mátti ekki aumt sjá. Stundum
lét hann mig stöðva bílinn til þess
að fara út og kaupa skó handa ein-
hverjum tötralegum dreng, sem
hann hefði séð á götuhorni.
„Oft tók ég hann með mér heim
í leigubíl dauðadrukkinn, og varð
ég þá oft að draga fyrir glugg-
ann, því að hann gat tekið upp á
því að fara að reka upp rokur, ým-
ist með lagi eða ekki, um leið og
hann hallaðist aftur í sætinu mátt-
laus með flakandi skyrtubrjóst. Ja,
ljótt var orðbragð hans. En með
réttu mætti segja að hann hafi far-
ið hallloka fyrir þjóðfélaginu. Það
er mitt álit að hann hafi viljað
svara fyrir sig á máli alþýðunnar.“
Árið 1960 fóru þau hjónin til
Bandaríkjanna. The Hostage var
frumsýnt á Broadway, og var henn-
ar getið í blaðagreinum og aðsóknin
var góð. Eitt kvöldið kom Brendan
sjálfur upp á leiksviðið og ávarpaði
bæði leikendur og áhorfendur. Hann
ávítaði báða, sagði þá engan skiln-
ing hafa á leikritinu, og kallaði á-
horfendur „heimska miðstéttar-
mangara, sem sæmra væri að sitja
heima og horfa á sjónvarp.“ Það
var tekið i hann að aftan og hann
dreginn nauðugur viljugur burt af
sviðinu.
„Hversvegna gerði hann þetta?“
spurðum við. „Hafði hann slíka
fyrirlitningu á þessu fólki?“
„Fjarri fór því,“ sagði hún með
fyllstu alvöru. „Ástæðan var engin
önnur en sú, að hann hafði reiðzt
mér af því að ég afsagði að sækja
frakkann hans.“
„Frakkann hans?“
„Já. Hann hafði varið fyrstu rit-
launum sínurn í New York til að
kaupa sér fallegan dökkbláan frakka
hjá Brook Brothers. Hann hafði
kostað tvö hundruð og áttatíu doll-
ara. Ég vissi að honum þótti vænt
um þennan frakka og að hann var
hreykinn af honum. En ég sagði
að hann skyldi sækja hann sjálfur.
Ég sagðist ekki skyldi vera hans
sendissveinn meðan hann hefði tvo
fætur jafnlanga.
„Af þessu hlutust svo hörkuáflog.
Síðan fór hann á fyllirí. Seinast í
leikhúsið með þeim afleiðingum,
sem ég nefndi.
írar í New York, sem ekki máttu
vamm sitt vita, né að blettur félli
á land og þjóð, heldur höfðu keppzt
við að afsanna þá gömlu sögusögn,
að írlendingar væru sífullir rónar,
urðu nú hrellingu og harmi lostnir.
Og svo kemur þessi hinn frægasti
af írum, fyrir utan George Bernard
Shaw, sem nokkru sinni hafði stig-
ið fæti á land í New York, og gerði
allt þeirra erfiði að engu á svip-
stundu. Behan sagðist skyldi taka
þátt í göngunni á sankti Patriks
degi. Þeir sem fyrir þessu stóðu
þorðu ekki að taka á sig áhættuna.
Brendan hafði þessi orð um það:
„Ætli það verði þá nokkuð af þess-
ari göngu, fyrst enginn drykkju-