Úrval - 01.09.1969, Blaðsíða 86

84
ÚRVAL
Það gerðist ár-
ið 1905. Sænsk-
ur hermaður,
Gottfried Wer-
ner að nafni,
dvaldist í litl-
um hersetnum
bæ í Norður-
Svíþjóð. Þar
varð hann ást-
fanginn af
ungri og fallegri stúlku, sem hét
Emma og hún af honum. Það var
ást við fyrstu sýn af beggja hálfu.
En nokkrum dögum eftir að þau
kynntust, var Gottfried fluttur á
annan stað og slitnaði úr sambandi
við ástmey sína. — Nýlega auglýsti
hinn áttræði ekkjumaður, Gottfried
Werner, eftir ráðskonu til að sjá
um sig í ellinni. Og ein af umsækj-
endunum var engin önnur en Emma,
sem hafði ekki hugmynd um hver
auglýsti. Undrun þeirra og gleði
varð vissulega mikil.
Emma hafði verið ekkja í fjölda-
mörg ár. Þau giftu sig að sjálfsögðu
í snatri og eru nú bæði gengi í end-
urnýjun lífdaganna og orðin ung í
annað sinn.
Að loknum
vinnutíma yf-
irgaf rússnesk-
ur verkamaður
verksmiðju
sína og ók á
undan sér hjól-
börum, fullum
af hálmi. Varð-
maðurinn við innganginn rannsak-
aði hálminn gaumgæfilega, en fann
ekkert grunsamlegt. Næsta dag kom
verkamaðurinn aftur með hjólbörur
og nú var hálmurinn rannsakaður
enn betur. En ekkert fannst. Hvern
einasta dag í tvo mánuði endurtók
sagan sig og undrun varðmannsins
jókst stöðugt.
Loks sagði hann dag nokkurn við
verkamanninn:
— Nú er ég að hætta. Þér ætti
því að vera óhætt að segja mér,
hverju þú hefur eiginlega verið að
smygla út úr verksmiðjunni.
Verkamaðurinn hallaði undir flatt,
glotti og svaraði loks:
— Hjólbörum.
Kaffiverzlun ein tilkynnti
óánægðum viðskiptavinum sínum
hátíðlega, að þeir mundu fá full-
komnar bætur fyrir slæmt kaffi.
Bæturnar voru fólgnar í því, að
hún seldi þeim kaffibæti með af-
slætti.
í Tyrklandi eru menn hvorki
sektaðir né sviptir ökuleyfi, ef þeir
eru teknir ölvaðir undir stýri. Hins
vegar ekur lögreglan með þá um
30—40 km út fyrir bæinn á ein-
hverja einmanalega staði og lætur
þá dúsa þar.