Úrval - 01.09.1969, Blaðsíða 16

14
ÚRVAL
af baunum á mánuði, hálfpund af
kjöti og pund af feiti.
„Hafi maður einhvern tíma heyrt
barn gráta af hungri, kærir maður
sig sannarlega ekki um að heyra
það aftur,“ sagði Olga, þegar eigin-
maður hennar sneri heim eftir að
hafa unnið samfleytt 3 vikur við
flutning á sykurreyr. „Nú er nóg
komið af svo góðu!“ hrópaði hann.
Við verðum að komast burt, héðan.“
KÚBA, NEI!
En hvernig? Delgadofjölskyldan
gat ekki sótt um að fá fararleyfi
með Frelsisflugvélunum, sem flytja
flóttafólk tvisvar á dag frá Havana
til Miami í Bandaríkjunum. Og
ástæðan var sú, að þau áttu enga
ættingja í Bandaríkjunum. Það virt-
ist líka ómögulegt að flýja sjóleið-
ina. Það úði og grúði af varðbátum,
sem voru á stöðugu sveimi milli
Kúbu og Floridaskaga. Nú var farið
að kalla Floridasundið Vélbyssustíg.
Delgado vissi, að það voru miklu
fleiri en hann einn, sem voru haldn-
ir örvæntingarfullri þrá eftir að
flýja frá Kúbu. Stundum var hann
í langferðaflutningum til Havana.
Og hann hafði komizt að því, að allir
kunningjar hans voru beiskir í
skapi og höfðu orðið fyrir vonbrigð-
um með Castrobyltinguna, jafnvel
margir þeir, sem höfðu stutt Fidel
Castro gegn hinum spillta einræð-
isherra, Fulgencio Batista.
Joaquín Martínez var til dæmis
fórnardýr „byltingarsóknarinnar“
árið 1968, en í „sókn“ þeirri hafði
Castro látið loka 55.000 verzlunum
og veitingahúsum í einkaeign. Mar-
tínez hafði verið þjónn en var nú
orðinn atvinnulaus. Honum var
skipað í uppskerusveit, og var hann
látinn vinna frá klukkan 6 á morgn-
ana til 6 á kvöldin alla daga vik-
unnar. Og svo var það hún Lucila
Cardona, sem fór á fætur á hverj-
um morgni klukkan 4 til þess að
taka sér stöðu í hinni löngu röð við
næstu matarskömmtunarstöð. Og oft
fór það svo, að hillurnar reyndust
tómar, er hún komst loks að af-
greiðsluborðinu eftir margra
klukkutíma bið, sem þýddi það, að
börnin hennar urðu að draga fram
lífið enn einn daginn á sykri, upp-
leystum í vatni. Og svo var það
Gloria Morales, sem var gift sjó-
liðsforingja, er var eldheitur komm-
únisti og lifði lífi sérréttindastétt-
anna í ríki Castros. En ungu hjónin
áttu 18 mánaða gamla dóttur, yndis-
fagra litla hnátu með hrokkið hár.
Frú Morales vissi, að hún yrði tek-
in að heiman, þegar hún næði skóla-
aldri, og yrði send í heimavist í
byltingarskóla, svonefndum „Circu-
los Infantiles". „Hún skal ekki þurfa
að alast upp sem kommúnisti,“
sagði Gloria ákveðin. „Ég leyfi það
ekki.“
Delgado hafði enga hugmynd um,
hvernig hann gæti hjálpað vinum
sínum og ættingjum til þess að öðl-
ast frelsi með því að flýja. „En
okkur tekst það einhvern veginn,"
sagði hann hughreystandi við eldri
bróður sinn. „Þér er óhætt að
treysta mér. Það er loforð.“
ÁÆTLANAGERÐ
í fyrrasumar var Eufemio svo
sendur til Caimanera, lítils bæjar,
sem er nálægt bandarísku flota-