Úrval - 01.09.1969, Blaðsíða 109

BARNI LINDBERGS RÆNT
107
heppnuðu eftirför og bætti við:
„Þetta hafa verið verstu dagarnir
í lífi mínu.“
Hinn 6. maí, þegar Curtis kom um
borð eftir að hafa skroppið í land,
tilkynnti hann, að ræningjarnir
hefðu enn á ný leitað sambands við
sig, þeir æsktu eftir nýju stefnu-
móti, — og í þetta sinn á hafinu
úti fyrir New Jersey.
Þe:r Lindberg, Bruce og Ric-
hard fóru þegar í stað til New York
og um borð í hið 26 metra langa
seglskip Cachalot, sem var hið
ágætasta sjófar.
Lindberg var hinn vonbezti, en
sólarhringur leið án þess nokkur
árangur næðist, og jafnframt versn-
aði veðrið og gekk á með storm-
viðri. Hinn 10. maí kom skipið aftur
til hafnar, og Curtis brá sér í land
til að grennslast eftir, hvaða tálm-
anir væru í vegi.
Hann kom aftur með uppörvandi
fréttir. Hann skýrði svo frá að hann
hefði hitt aðra konuna, sem áður
hafði staðið í fjarskiptasambandi
við Mary B. Moss, í skála einum
við Cape May; hún hafði sagt, að
ránsmennirnir væru mjög fýsandi
þess að láta barnið af hendi sem
allra fyrst, en nauðsynlegt væri að
breyta enn um stefnumótsstað og
væri hann nú ákveðinn hið sérstaka
hafsvæði „Five Fathoms Bank“.
Skipin skyldu gefa hvoru öðru
merki með því að depla framsiglu-
lj ósunum.
En daginn eftir var veðrið orðið
svo slæmt, að Cachalot lét ekki úr
höfn. Curtis gekk í land til að hitta
fréttaritara frá „New York Herald
Tribune", en ritstjórinn hafði boð-
ið honum 25 þúsund dala þóknun
fyrir einkaréttinn á frásögn hans,
sem skyldi birtast undir eins og
barninu væri skilað. Þeir Bruce og
Richard héldu til New York, en
Lindberg var eftir um borð í segl-
skipinu.
Fimmtudaginn 12. maí lægði loks
storminn. Curtis kom um borð, og
skipið sigldi til hafs. Þegar komið
var til „Five Fathoms Banks“, var
úrhellisrigning, og þar sem myrkur
var skollið á, sást varla spönn út
fyrir skipið. Lindberg lét ljósið í
frammastrinu leiftra tímunum
saman. En ekkert svar kom.
EFTIRLEITIN ENDAR
Það rigndi líka hressilega á svæð-
inu umhverfis Sourland-fjöllin síð-
degis þennan fimmtudag. „Vinnu-
konurnar" áttu fullt í fangi með að
halda rúðunum hreinum í vörubíl
Vilhjálms Allen, þegar hann kom
akandi með trjáhlass eftir veginum
milli Princeton og Hopewell. Hinn
grannvaxni 46 ára gamli blökku-
maður sagði við samstarfsmann
sinn, Orville Wilson, að hann væri
feginn, að þessi dagur væri senn á
edna, hann hlakkaði til að koma
heim til konu og barna í Trenton.
Rétt eftir að þeir höfðu ekið
gegnum lítið sveitaþorp, Mount
Rose, sveigði Allen út í vegarbrún-
ina og sagði við félaga sinn, að
hann þyrfti að skreppa út úr bíln-
um erinda sinna. Wilson svaraði því
til, að hann ætti heldur að stanza
við bensínafgreiðslu, þar sem sal-
erni væri.
Allen sté út úr bílnum og gekk
milli nokkurra trjáa unz gróðurinn