Úrval - 01.01.1976, Qupperneq 119

UMHVERFIS JÖRDINA MED ZEPPELIN GREIFA
117
var kirkjuklukkunum þar hringt I kveðju-
skyni; i Königsberg fór helmingur íbú-
anna ekki að hátra fyrr en loftskipið var
komið fram hjá, heldur þyrptust þeir út
á göturnar og veifuðu i kveðjuskyni. Svo
tók hið reglubundna skákborð austur-
prússisku og litháísku akranna við, og
síðan drungalegir skógarflákarnir handan
við landamæri Sovétríkjanna. Skömmu
eftir miðnætti, þegar skipið nálgaðist
0ralfjöll, urðu farþegarnir vitni að óvenju-
legri sjón: Geysiiegur skógareidur sendi
grárauðan mökk upp í loftið, og þessi
mökkur huldi jörðina gjörsamlega. Graf
Zeppelin sigldi áfram, I gegnum þetta
kóf. Loks voru einnig naktir tindar og
skógivaxnar hliðar Oralfjalla að baki, en
endalausar freðmýrar Síberíu tóku við.
Fimmtán tímum og fimmtánhundruð
kílómetrum síðar var túndran ennþá hið
eina sjáanlega, og trúlega var þetta í fyrsta
sinn, sem hið ógestrisna landsvæði var
rækilega ljósmyndað. Hefði skipið neyðst
til að nauðlenda þarna, hefði verið úti
um alla. þeir hefðu steinsokkið þarna
I fenjunum.
Hn hvorki áhöfn né farþegum datt slys
í hug. I þeirra augum var LZ 127 rétt
eins öruggur farkostur og úthafsskip. Og
þetta mikla loftfar var raunar næstum
eins stórt eins og farþega skip. Það var
236.5 metra langt, 33,7 metra hátt og
30.5 metrar þar sem það var breiðast.
En þótt undarlegt megi virðast, var heild-
arþunginn aðeins 55 tonn, eða álíka og
þokkalega stórt fiskiskip. Vindillaga
skrokkurinn, með hringlaga burðargrind-
úm og langböndum á milli, var með 17
hólf full af vetni. Sjálft hulstrið var úr
þykku efni, en að utanverðu hafði verið
borið á það sérstakur silfurlitur, sem
kastaði geislum sólarinnar frá sér.
Undir sjálfu skipinu héngu fimm véla-
grindur í stálköplum og stálstífum. I
hverri grind var tólf strokka Maybach
vél, 530 hestafla. Þær gátu unnið hver
fyrir sig eða allar saman, og þær gátu
einnig gengið afturábak, ef þess gerðist
þörf til að stjórna skipinu. Vélarnar voru
sérstaklega gerðar til að brenna eldsneyti
1 loftkenndu formi, með sömu eðlisþyngd
og loft.. Það hafði þann kost 1 för með sér,
að þyngd loftskipsins breyttist ekki, þótt
eytt væri af eidsneytinu. Bensín var aðeins
notað við sérstök tækifæri, eins og við
flugtak og lendingu. Hámarkshraði loft-
farsins var 128 kílómetrar á klukkustund,
en meðalhraðinn var milli 100 og 115
ktlómetrar. Það er ekki mikið, borið
saman við þotur nútímans, en loftfarið
komst líka 12 þúsund kílómetra leið án
millilendingar.
Fremst, undir trjónunni, var rúmgott
stýrishús með stóru stýri. Þegar stýrimað-
urinn sneri stýrinu, verkaði það á stélið
og þannig var hægt að hækka og lækka
flugið. Einnig var hægt að hækka flugið
með því að hleypa vatni úr ballestinni,
eða lækka flugið með því að minnka
gasið í loftbelgnum. Með öðru stýri var
beygt til hægri eða vinstri. Beint fyrir
aftan stjórnklefann var lítið eldhús, ein-
göngu búið rafhituðum tækjum, og loft-
skeytaklefi.
Þar fyrir aftan var 25 fermetra setu- og
borðstofa fyrir farþegana, glæsilega búin
með teppalögðu parketgólfi, silkivegg-
fóðri, þægilegum hægindastólum, raf-
magnsljósum og fjórum stórum gluggum,
sem slúttu út til að auka útsýnisflötinn.
Aftur úr salnum lá gangur með fimm
klefum hvoru megin. Þeir voru hlýlega
innréttaðir, meðal annars með sófum, sem
á nóttunni inátti breyta 1 kojur. Gluggi
var eftir endilangri breidd klefanna, og
hægt að opna þá að vild. Einu óþægindin