Torfhildur - 01.04.2007, Side 10

Frá Nietzsche
til David Lynch
Umfuguvfræúilegan sannleika suiðsetrdngarínnar
í hjikmyndinni MuIhoUand Drive
hvaða heim gengur maður inn í við að horfa á kvikmynd-
ina Mulholland Drive eftir David Lynch? Og hvar er maður
svo skilinn eftir? Strax í upphafi, þar sem við fylgjum
ókunnugum bíl keyra inn Mulholland Drive í niðamyrkri
undir angurværri tónlist Angelo Badalamentis, skynjar
áhorfandi að það verður ekki auðveldlega aftur snúið.
Og þegar myndin hefur runnið sitt skeið fyllist sami
áhorfandi óseðjandi hungurtilfmningu: Hann þráir að
skilja hið „óskiljanlega“ sem hélt honum föngum síðustu klukku-
tímana, vitandi þó að ef maður vill „skilja“ Mulholland Drive, verður
maður að afvopnast hefðbundnum skilnings-
tækjum vestrænnar menningar, og gefa sig tján-
ingarfullum tómleika á vald. Ennfremur, ef við
horfum á myndina sem verk sem gerist í rúmi
frekar en empírískum tíma er hugsanlegt að víðara
orðræðusvið opnist. í ritgerð sinni „Hvað eru
skrif?“ ræðir Jean-Paul Sartre muninn á skáld-
sagnagerð, sem hann telur geta lcomið beinum
(jafnvel áróðurskenndum) skilaboðum til lesanda,
og myndlist, sem tjáir sjaldan beina, óvefengjanlega
merkingu. Hann tekur verk Picassos, Guernicu,
sem dæmi, en hann efast um að það hafi haft bein
áhrif á nokkurn mann. Eða hvað?
And yet something is said that can never
quite be heard and that would take an in-
finityof words to express. And Pícasso's long
harlequins, ambiguous and eternal, haunted
Aso Helga
Hjörleifsdóttir
lýkur B.A.-prófi
í almennri bók-
menntafrædi vorið
2007. Greinin er
unnin upp úr BA.-
verkefni hennar.