Torfhildur - 01.04.2007, Blaðsíða 62

„Við sköpurn heiminn rneðþví að hugsa hann“
j „Ég byijaði að skrifa þegar ég var í Menntaskólanum við Sund. Þaðan
lá leiðin svo í læknisfræði og þar skrifaði ég áfram. Það leiddi til þess
að ég komst ekki áfram í læknisfræðinni. Þá fór ég í íslensku. Þar
var ég kominn í löglegt rými til að skrifa.“ segir Andri þegar hann er
beðinn um að riija upp upphaf ferils síns.
Árið 1994 sendi hann inn smásögu í keppni sem Ríkisútvarpið
stóð íyrir og voru í verðlaun flutningur á sögunni í útvarpinu.
„Ég var spurður um hver ég vildi að læsi upp söguna og ég sagði
„Ingvar Sigurðsson“. Mér fannst merkilegt að geta bara sagt svona
landsþekkt nafn og það var farið eftir því. Mér fannst ekki aftur
snúið eftir það.“ Fyrsta Ijóðabók hans, Ljóðasmygl og skáldarán,
kom út árið 1995 hjá forlaginu Nykri sem Andri stofnaði ásamt
nokkrum félögum sínum. „Nykur er sjálfsútgáfufélag. Það er oft
talað um höfundana sem gefa út á eigin kostnað en okkur langaði að
láta eins og forlag hefði samþykkt okkur.“
Af hverju ákvaðstu að færa þig úr læknisfræði yfir í
íslenskunám? Nú eru þetta mjög ólík svið.
Ég var byijaður að skrifa en það var svo ópraktískt að leita á það svið.
Þetta er eins og að standa í ákvarðanatöku tvítugur og maður kann
að helluleggja og að smíða. Maður kann eðlisfræði og getur munað
sannanir og segir svo við fölk að maður ætli að verða fátækur. Fara
að basla! Segjast ætla að fara í íslenskunám og skrifa ljóð.
j
Enþetta er bara hugsunarháttur samfélagsins, ekki rétt?
Jú auðvitað er þetta aðeins hugsunarhátturinn. Hefði ég lesið það
sem ég hafði skrifað á þessum tíma þá hefði ég aldrei ráðlagt mér
að fara í íslensku. Ég hefði ráðlagt mér að fara í verkfræði. Og
hafa skriftir bara tif hliðar. En ég var einfaldlega heppinn. Það var
kreppa og þar með mikið atvinnufeysi. Rafmagnsverkfræðingur var
sá sem boraði Árnagarð að utan þá. Núna er það Pólveiji. Þá var
ekkert öruggt að maður yrði ríkur á neinu og þá var alveg eins gott
að gera það sem manni fannst skemmtilegt. Ég hugsaði að ég gæti
I notað íslenskuna í kennslu eða eitthvað í þá áttina. Sú krafa hefur
þó alltaf legið í loftinu að maður eigi að gera eitthvað praktískt. Mér
finnst það mjög slæmt, sérstaklega núna. Það eru alltof margir sem
fara í viðskiptafræði sem eru of fijóir til að fara í viðskiptafræði.