Torfhildur - 01.04.2007, Síða 19

Frá Nietzsche til David Lijnch
fagurfræðilegur sannleikur í skynjun okkar á þvi sem við efumst ekki
um að er tálsýn, skáldað, (kaldhæðnislega) ekki satt? Með öðrum
orðum: Ef það sem við horfum á ber grímu, tökum við af okkur
okkar eigin grímu? Eins og kynnirinn í 5//enc/o-klúbbnum
endurtekur stöðugt: Það er enginn hljómsveit, þetta er allt upp-
taka, þetta er tálsýn. Og um leið og hann þagnar höfum við gleymt
orðum hans. Sú fantasmagoría sem tekur við stingur áhorfanda
í brynjulaust hjartað. Við sjáum það gerast í viðbrögðum Bettyar,
sem verður hinn berskjaldaði áhorfandi. Hún hefur misst grímuna
sína, enda er þetta síðasta senan sem hún er til íyrir okkur sem
Betty, síðasta senan áður en hún vaknar frá draumnum. Og íyrir hvað
hefur hún fórnað brotthættri tilveru sinni? Fyrir hverfult augna-
blikið í leikprufunni þar sem hún varð til, íyrir flótta sem vísar þó
alltaf til balca, og fyrir að veita okkur — og lcannski sér sjálfri — rými
til að túlka grímulaus „verðmæti tilverunnar“21, hver sem þau eru, og
hvort okkur tekst að nálgast þau.
I

í
i
21 Nietzche, bls. 16. (Sjá nmgr. 12).