Torfhildur - 01.04.2007, Blaðsíða 66

„Við sköpurn heiminn rneðþví að hugsa hann“
) ég vissi hver voru uppáhaldsljóðin hans og einhver íslenskunemi.
| Ég vissi að í þessari dómnefnd mundi hann ekki þora að segja neitt.
Svo að ég hjó til ljóð sem var hæka en undir miklum áhrifum frá
ljóðinu „Mynd“ eftir Snorra Hjartarson og „Bifreiðin sem hemlar hjá
| ijóðrinu“ eftir Stefán Hörð Grímsson.
Ljóðið vann auðvitað keppnina og hljómaði svona:
Tii sjávar teygist
vega ri ns hlykkj ótta hön d
með hús í lófa
Á þessari sögu og reyndar öðrufinnst mér eins og þií sért
nú ekki sveimhuga skáld heldur fi’ekar stærðfi’æðingur
og rökhugsunarmaður?
|
Ég vann Heimskringlu fyrir ljóðasamkeppnina sem kostaði
sextán þúsund krónur á sínum tíma. Ég var búinn að reikna út tíma-
kaupið mitt fyrir ljóðið. Ég held að allir höfundar kunni að flétta
saman íróníu og einlægni. Stundum vita þeir hvað þeir eru að gera
en láta eins og svo sé ekki. En það hefur nú alltaf gengið best lrjá mér
þegar ég veit hvað ég er að gera. Þegar ég hef reiknað út tilvik eftir
galdrabrögðum. Svona eins og þegar þú ert á leiðinni niður í bæ þá
áttu að vera búinn að ákveða hvar þú ætlar að leggja. Þá er stæðið
alltaf laust. Ég lagði þannig áðan.
Fólk skapar heiminn með því að hugsa hann, með því að ákveða
hvert það ætlar með hlutina. Eins og með Bláa hnöttinn. Þegar ég
byijaði að skrifa hugsaði ég „hún á að vera svona, um þetta og hún
mun fara þangað“.
Varstu biíinn að ákveða vinsældir hennar?
Ég vissi ekkert hvort ég gæti það. En ég var búinn að ákveða að
skrifa tímalausa klassíska barnabók eins og það væri sérstök
bókmenntategund. Ég vissi að hún ætti ekki heima við hliðina á
bókum eins og Siggi og Lolla fara í sveit heldur átti hún að vera
við hliðina á stóru klassísku barnabókunum eins og bókum Astridar
Lindgren, Grimmsævintýrunum og Lísu í Undralandi. Þetta var það