Torfhildur - 01.04.2007, Qupperneq 67

Viðtal viðAndra Snæ Magnason
sem ég hugsaði en ég ekki að segja að ég hafi tekist það. Það hjálpaði
til þegar ég var búinn að ákveða markið og svo vann ég að því marki.
í staðinn fyrir að sætta mig við að heyra að þetta væri bara sæt saga.
Ég vildi heyra að hún væri besta bólc sem þú hefðir lesið og væri hún
það ekki þá reyndi ég að laga hana.
Markaðshyggjcin er þér mikið hugðarefni samkvæmt því
sem ég les í bókum þínum. Markaðssetur þú sjálfan þig?
Það er ákveðin markaðshyggja í öllum verkunum mínum.Við lifum
í rosalegri ásókn markaðshyggjunnar og markaðshyggju tungu-
málsins líka; fjárfesting, menntun. Menntun er jjárfesting. Börn eru
nú fjárfesting. Við fjárfestum í góðum mat í hádeginu fyrir börnin
sem skilar sér í heilsuhraustari og fallegri börnum sem mun vegna
betur á vinnumarkaði. Það er hægt að útskýra allt út frá efnahags-
legum röksemdum. En það er svo takmörkuð sýn á heiminn vegna
þess að það verður ekki allt efnahagslegt. Þetta er einhver þrá eftir
fullkomnun, röklegri fullkomnun. Svo lifum við í framfaratrú. Við
lifum á hátindi íslandssögunnar. Okkur hefur aldrei vegnað betur
en nú. Þegar ég tala við mömmu og pabba og spyr þau hvort það hafi
ekki verið hræðilegt að lifa árið 1970 svara þau neitandi. Þá spyr ég
hvort það hafi ekki verið ömurlegt að lifa 1980. Þá var um tuttugu
prósenta verðbólga. En þau segja bara „nei, það var fínt“. Svo spyr
ég ömmu: „Það hlýtur að hafa verið hræðilegt að lifa árið 1950. Nú
eru allir svo vel menntaðir. Hvað voru margir með stúdentspróf þá?
Hvernig var að vera til þegar allir voru svona vitlausir? Um hvað gat
fóllc eiginlega talað?“ Þótt amma hætti að læra þrettán ára þá hefur
hún sterkar skoðanir á Halldóri Laxness og Þórbergi. Þá var svo sterk
alþýðumenntun í gangi. Núna tala ég við doktor með MBA-próf og
hann getur ekki talað um mjög margt. Það er svo mikil sérhæfing. j
Börn fá alltaf meira og meira en verða samt ekki ánægð. Það var
innblásturinn í Bláa hnettinum. Ég var að horfa upp á börn sem ég
þekkti sem voru alltaf grenjandi. Þau áttu allt og höfðu allt en voru
samt grenjandi því þau vildu fá meira. Þessi sífellda ófullnægja og
þörf fyrir meira er eins og vél sem knýr okkur.
Bónusljóð er leikur að marlcaðssetningu, hreinn leikur. Bókin er
í raun myndlistarverk. Konseptið er jafnmikilvægt og bókin sjálf. Að
taka þetta skref með ljóðið og innlima það inn í markaðinn.