Mímir - 01.06.2007, Qupperneq 111

menningu svo að staðfæringin kemur mjög
augljóslega fram.
í nóvember 2006 kom út platan Rottweiler-
hundur með rapparanum Bent sem einnig var í
XXX Rottweiler hundum á sínum tíma og
tvíeykinu Bent og 7berg. I viðtali við Fréttablab-
ið telur hann tónlist sína íslenskari en áður og
bendir á að þótt Rottweiler hundar hafi verið ís-
lensk sveit hafi hún verið „með sömu formerkj-
um og í Bandaríkjunum. Ef fyrsta platan með
Rottweiler var fyrsta skrefið þá er þetta annað
skrefið“ (Agúst Bent Sigbertsson 2006a). Plata
hans sýnir líka að íslenska hipphoppið er komið
lengra en áður og er á góðri leið með að þróa sitt
sérstaka íslenska „sánd“. Á henni eru færri en-
skuslettur og minna um vísanir í bandaríska
menningu en áður þar sem textarnir þurfa ekki
lengur á þeim að halda til að vera „alvöru hipp-
hopp“. En Bent bendir á að rappið eigi þó enn
talsvert í land með að móta séríslenskt „sánd“.
Þar telur hann mikilvægast að nýta sér íslenska
skáldskaparhefð, til dæmis þá sem hann kallar
þjóðlagapopptónlist (t.folk) og tekur fram að:
Stuðmenn eig[i] til dæmis mjög margt sam-
eiginlegt með rappi, eins og það að minnast á
sjálfa sig og eigið ágæti í textunum. Rapparar
þurfa bara að vera opnir fyrir þeim áhrifum
sem eru út um allt í íslensku samfélagi, reyna
að losna við þessa íslensku minnimáttarkennd
og gera tónlist undir íslenskum áhrifum.
(Agúst Bent Sigbertsson 2006b)
Það skiptir enda máli við alla menningaraðlög-
un að blanda saman þeirri menningu sem fyrir
er við hina sem kemur ný inn. Að sögn Bents
var breskt rapp hvorki fugl né fiskur fyrr en
Bretar fóru að blanda því saman við tónlistar-
lega arfleifð sína, þ.e. danstónlistina (Ágúst
Bent Sigbertsson 2006b). Islenskt rapp þarf
eigin rödd, eigið „sánd“, sem aðgreinir það frá
t.d. dönsku, þýsku eða frönsku rappi.
Þar sem þróun rappsins hér á landi hefur
verið svo hröð síðustu ár eru „kynslóðaskiptin“
jafnvel örari þar en í öðrum listgreinum. Þeir
sem voru fyrstir til að slá í gegn eru sumir enn
að en einnig hefur mikið bæst við af yngri röpp-
urum og taktsmiðum sem em óneitanlega undir
áhrifum frá þeim sem á undan komu en koma
að sjálfsögðu alltaf með eitthvað nýtt inn. I lag-
inu Rottweilerhundur af plötu Bents minnist
hann á að hann sé meðal fárra á sínum aldri
sem séu að rappa og segir til dæmis að honum
líði „eins og hipphoppdjömm séu pabbahelgar“
(2006). En það fylgir því að vera frumkvöðull
að einhverjir koma á eftir og tileinka sér sumt af
því sem áður var og koma inn með nýjungar í
öðru.
7. Lokaorð
Þegar á heildina er litið er þessi stutta saga hipp-
hoppsins og aðlögun þess á Islandi eins og
smækkuð mynd af aðlögun hvaða menningar
sem er (þ.e.a.s. menningar sem ekki er
þröngvað upp á viðtakendur), hvort sem það er
„ameríkanisering“ tuttugustu aldarinnar, pönk-
bylgjan á áttunda áratugnum eða rómantíkin á
19. öld. Eftir að hafa verið óvirkur þátttakandi
um tíma byrjar viðtakandi að herma eftir og að
lokum mótast menning á nýjum stað á eigin
forsendum. Aðlögun rapps að íslenskri menn-
ingu er ekki lokið, hún á eftir að taka lengri
tíma og með nýju fólki koma nýjar hugmyndir.
En hvenær er aðlögun lokið? Þó að hipphopp-
menning geti lifað sjálfstæðu lífi á Islandi er
eldd þar með sagt að hún hafni þeirri erlendu
og hún á líklega alltaf eftir að taka mið af henni
og sækja þangað nýjar og ferskar hugmyndir
eftir því sem árin líða. Aðlögun menningar lýk-
ur ekki snögglega, frekar væri hægt að líkja
henni við litapallettu: Dropi af málningu í
rauðum lit blandast við hvítan og þegar búið er
að hræra í hefur hann sett örlítið annan blæ á
litinn sem fyrir var.
109