Vinnan og verkalýðurinn - 15.11.1952, Side 29

en kúgunarverkið standi óhaggað og
óieiðrétt eftir sem áður.
A bernskudögum verkalýðshreyf-
ingarinnar þurftu verkamenn ekki
sjaldan að horfast í augu við atvinnu-
kúgarann, og þeim varð brátt ljóst
að baráttan við hann var baráttan um
tilverurétt hennar. Verkamenn sáu,
að vopni atvinnukúgunarinnar gegn
félaganum, sem þeir höfðu valið til
forystu, var í rauninni beint gegn
þeim — gegn lífsrétti þeirra — og
niynduðu því um hann varnarhing á
vinnustað og létu eitt yfir alla ganga.
— Með beitingu samtakaaflsins og
andlegri skírskotun til velsæmis-
kenndar almennings var þetta níð-
ingsbragð atvinnurekandans bann-
fært og því til leiðar komið að í lög
um stéttarfélög og vinnudeilur frá
1938 var komið ákvæði er skyldi
Kristján Ág. Eiríksson, varaformaður
Járniðnaðarmannafélagsins.
Jónas Hallgrímsson, trúnaðarmaður á
vinnustað.
vernda hvern starfandi einstakling í
verkalýðssamtökunum fyrir ofsókn
vegna starfs í stéttarfélagi (4. gr.) og
sömuleiðis um það að óheimilt sé at-
vinnurekanda að segja upp vinnu
trúnaðarmanni á vinnustað meðan
aðrir séu í vinnu.
Og Vélsmiðjan Héðinn hefur ekki
aðeins brotið tvö lagaákvæði heldur
einnig samningsákvæði um forgangs-
rétt félagsbundinna manna í Járniðn-
aðarmannafélaginu til vinnu, því
fjöldi utanfélagsmanna var þar í
starfi þegar þremenningunum var
bolað út af vinnustaðnum.
En þetta er þó ekki alvarlegasta
hlið málsins, heldur hitt: Á bak við
þessi óvönduðu meðul býr glæpsam-
legur tilgangur. í tiltæki Vélsmiðjunn-
ar Héðins er stéttarandstæðingur
verkalýðsins að þreifa fyrir sér um
beitingu hins gamla níðingsbragðs.
Stóratvinnurekendavaldið vill mega
VIXNAN og verkalýðurinn
171