Kjarnar - 01.05.1954, Qupperneq 8

Elísabet greifynja fluttist frá
Englandi til Paradísar. Geoffrey
Chaucer var nú embættislaus.
En það stóð ekki lengi. Náinn
æskuvinur hans, John Gaunt,
hafði erft hið geysimikla her-
togadæmi Lancaster . og orðið
ríkasti maður Englands. Með
hjálp þessa áhrifamikla vinar
síns komst Geoffrey enn á ný í
konunglega þjónustu. tlann var
talinn hirðskáld konungs. Það
var alveg í samræmi við erfða-
venjur Chaucer-ættarinnar. —
Kynslóðum saman höfðu for-
feður hans séð konungi fyrir
víni til veizluhalda. Og nú var
hann kallaður til þess að lífga
upp veizlur konungsins — með
víni söngva sinna..
Brátt kom í ljós að hann hafði
mikla stjórnkænsku til að bera.
Áður en langt um leið, var hann
orðinn snillingur í refskák utan-
ríkismálanna. Konungur sendi
hann til Genúa í stjórnmálaer-
indum. Ennþá einu sinni var
hann á erlendri grund í þjón-
ustu lands síns. Og ennþá einu
sinni kom skáldið upp í honum.
Því að hér á Ítalíu komst hann
í kynni við málverk Giottos og
kvæði Dantes. Á Ítalíu var hið
forna Grikkland að vakna til
lífsins á ný. Þar var sól listar-
innar að rísa, sem eyða myndi
öllum stjórnmálabrögðum næt-
urinnar.
En hið unga skáld og stjórn-
vitringur gleymdi ekki erinda-
gerðum sínum, þótt hann væri
hrifinn af ítölskum listum. Hann
lauk erindi sínu, sneri að því
búnu aftur til konungs síns og
meðtók sín laun fyrir vel unnið
starf — ávísun á bezta klæð-
skera Lundúna, frjálsa dvöl á
Aldgate-jarðeigninni og hálf-
pott af víni úr kjallara konungs
daglega „til heimilishalds".
En nýrri upphefð fylgja nýjar
kvaðir. Hann hafði kvongazt
eyðslusömum kvenmanni, Phil-
ippu, sem eltist stöðugt við að
líkja eftir aðalsfólkinu. Hann
var tilneyddur að fleygja öllu,
sem hann aflaði, í botnlausa hít
óska hennar.
En þrátt fyrir allar kröfur
eiginkonunnar til hans tók hann
sér nægan tíma til að stunda
hjákonu sína — skáldgyðjuna.
Hann samdi rómantískar hetju-
sögur og las þær upphátt yfir
borðum hjá konungi, meðan
rauðleitt ljós kyndlanna skein á
pell og purpura og hreysikatta-
skinn háaðalsins. „Eins og
skrautgripasali með fullar hend-
ur fjár stráði hann um sig af ör-
læti glitrandi perlum og leiftr-
andi demöntum og gimsteinum,
svartri hrafntinnu og rauðum
rúbínum.“
En hann var óánægður. Því að
skáld verður alltaf að leita sann-
6
Kjarnar — Nr. 35