Kjarnar - 01.05.1954, Qupperneq 16

líka af því að hún hafði illt orð
á sér. Hún var fráhrindandi eins
og forarpollur, dramblát og hæð-
in. Henni fannst engin tignarfrú
standa sér á sporði, því að alla
ættarsögu þeirra og lifnaðar-
háttu hafði hún lært í klaustr-
inu. ,
Þau áttu tvítuga dóttur og
ekki fleira barna, nema hálfs árs
kornabarn. Það lá í vöggunni og
var vel búið eins og hirðþjónn.
Unginn var feitur og stór eftir
aldri, með kartöflunef og augu
græn eins og gler, með þykk
læri og lítil kringlótt brjóst; en
þess verður að geta, að hann var
alveg ljóshærður.
Þorpspresturinn hafði hugsað
sér að arfleiða hann bæði að
jörð sinni og embætti, af því að
hann var svo fallegur, og hafði
líka ákveðnar fyrirætlanir um
hjónaband hans. Það var ætlun
hans að láta hann kvongast inn
í mjög gamla og tigna fjöl-
skyldu, til þess að hin heilaga
kirkja fengi notið góðs af jarð-
eignum geistlegrar fjölskyldu.
Þessi malari hérna hafði án
efa góðan hagnað af hve'tinu og
maltinu frá sveitunum í kring,
og einkum var það prestaskóli
einn mikill í Canterbury, sem
lét mala þar hveiti sitt og malt.
Dag nokkurn varð brytinn fár-
veikur, fólk hélt að hann væri
dauðans matur, og þess vegna
3tal malarinin bæðf mjöli ag
korni hundrað sinnum meir en
fyrr. Því að áður stal hann bara
hæfilega, en nú var hann opin-
ber ræningi, og þess vegna
skammaði fjárhaldsmaðurinn
hann, þegar hann gerði upp við
hann reikningana. En það hreif
ekki á malarann, hann æpti há-
stöfum að það væri kjaftæði og
ætti sér engan stað.
Nú voru tveir ungir klerkar
fátækir, sem bjuggu í skóla
þeim, er ég nefndi. Þeir voru
roggnir og borginmannlegir og
af eintómri kæti og lífsgleði
nudduðu þeir og suðuðu í fjár-
haldsmanninum að gefa sér or-
lof bara í tvær stundir til þess
að fara niður til myllunnar og
sjá þegar korn þeirra væri mal-
að og buðu höfuð sín að veði fyr-
ir því að malarinn skyldi ekki
geta stolið svo miklu sem hálfu
korni frá þeim með allri sinni
kænsku, eða rænt því frá þeim
með valdi — og að lokum leyfði
fjárhaldsmaðurinn þeim að fara.
Annar þeirra hét Jón og hinn
Allan, og báðir voru þeir fæddir
í bæ, sem heitir Strether, langt
norður frá, ég veit ekki hvar.
Allan tók nú saman föggur
sínar og batt sekkina upp á hest,
að því búnu héldu klerkarnir
Jón og Allan af stað með gott
sverð við hlið og skjöld á armi.
Jón var kunnugur á þessum
14
Kjarnar — Nr. 35