Kjarnar - 01.05.1954, Side 17

slóðum, svo að þeir þurftu ekki
á neinum leiðarvísi að halda, og
þegar þeir voru komnir til myll-
unnar, tók hann ofan sekkina.
Fyrst sagði Allan: „Friður sé
með þér, Símon. Hvernig líður
þinni fögru dóttur og konunni
þinni?“ „Nei, Allan, velkominn,
og Jón líka, sér er nú hvað. Jæja,
hvað er ykkur á höndum?“
„Símon,“ sagði Jón, „sá sem
engan þjóninn hefur, verður að
sjá um sig sjálfur, eins og ritn-
ingin segir; brytinn okkar er að
sálast, vona ég, því að svo mikið
brakar í skoltunum á honum, og
ég er kominn ásamt Allan þarna
til þess að fá kornið okkar mal-
að og taka það syo samstundis
til baka. Gerðu svo vel að flýta
þér eins og þú getur.“
„Það skal ég svei mér gera,“
sagði Símon. „Hvað ætlið þið að
hafa fyrir stafni á meðan ég
mala það?“
„Ég ætla að standa við efri
myllusteininn,“ sagði Jón, „og
sjá þegar kornið rennur niður.
Það veit trúa mín, að ég hef
ennþá aldrei séð, hvernig steinn-
inn snýst.“
Allan sagði: „Jón, ef þú ætlar
að standa þar, þá verð ég sann-
arlega að fá að standa fyrir neð-
an og sjá þegar mjölið rennur
í mjöltrogið. Ég ætla að stytta
mér stundir með því, af því að
ég er víst eins ófróður um korn-
mölun og þú, Jón.“
Malarinn brosti í kampinn að
bragðvísi þeirra og hugsaði sem
svo: „Þeir þreytast nú fljótt á
þessu. Þeir halda að enginn geti
gabbað þá. En ég skal að mér
heilum og lifandi gera þeim
grikk með alla sína heimspeki.
Þeim mun fleiri varnagla sem
þeir slá, þeim mun meiru stel ég
frá þeim. í staðinn fyrir mjöl fæ
ég þeim bara hýði. „Voldugustu
klerkarnir eru ekki vitrustu
mennirnir,“ eins og úlfurinn
sagði við hestinn. Ég gef ekki
cent fyrir allan þeirra lærdóm.“
Hann læddist út úr dyrunum,
þegar hann sá sér færi, án þess
að þeir yrðu varir við. Hann lit-
aðist um þar til rann hafði fund-
ið hest klerkanna, sem stóð
bundinn við grein bak við myll-
una. Hann gekk til hans, tók
fram af honum beizlið, og þeg-
ar hesturinn var laus, skokkaði
hann niður á engin, þar sem
stóðhryssur héldu sig, og tók
svo sprettinn hneggjandi á hvað
sem fyrir var. Svo labbaði mal-
arinn til baka, sagði ekki eitt
orð, en tók til við sitt starf og
glettist við klerkana, þar til
kornið var allt malað. Og þegar
mjölið var komið í sekkina og
bundið fyrir, fór Jón niður og
sá, að hesturinn var horfinn og
Kjarnar — Nr. 35
15