Kjarnar - 01.05.1954, Blaðsíða 18

fór að hrópa: „Hjálp!“ og: „Ó,
vei, hesturinn okkar er strok-
inn. Ó, heitasta víti, hristið þið
skankana, komið þið út, menn,
allir, æ! Fjárhaldsmaðurinn okk-
ar hefur týnt hestinum sínum.“
Allan gleymdi mjöli og korni og'
öllu í kringum sig, hann hafði
alveg steingleymt, að hann átti
að vera á verði.
„Hva-hvaða leið fór hann?“
hrópaði hann. Konan kom ask-
vaðandi á fullri ferð. Hún sagði:
„Ó! Hesturinn ykkar þýtur í
hvínandi spretti niður á engin
til stóðhryssanna. Guð refsi
þeim, sem batt hann til svona,
hann hefði átt að herða betur að
taumunum.“
„Æ!“ sagði Jón. „Allan, jesús-
pétUr, fleygðu frá þér hnífnum.
Það veit guð, að ég er frár á
fæti eins og hjörtur; við almætt-
ið sjálft, hann skal ekki sleppa
undan okkur tveimur. Af hverju
léztu ekki hestinn inn í hlöðuna?
Fjandinn hirði þig, guð veit að
þú ert nautshaus, Allan!“
Og blessaðir prestarnir hlupu
allt hvað af tók niður á engin,
Jón á undan og Allan á eftir.
Og þegar malarinn sá að þeir
voru á bak og burt, þá tók hann
hálfa skeppu af mjöli og sagði
við konuna, að hún skyldi hnoða
kökur úr því. Hann sagði: „Mað-
ur gæti haldið, að klerkarnir
væru hræddir. Malari getur nú
samt snúið á klerk þrátt fyrir
allar þeirra hundakúnstir. Lát-
um þá sigla sinn sjó. Sko, hvað
þeir hlaupa, já, lofum krökkun-
um að leika sér. Þeir eru nú
ekki búnir að ná í hann, óekkí!“
Og heiðursklerkarnir hlupu í
blóðspreng fram og aftur:
„Svona, svona, stattu kyrr,
stattu kyrr, fola-fola, gættu að
þér, farðu þangað og blístraðu,
þá næ ég honum hérna.“ í stuttu
máli, fram í brúna-myrkur elt-
ust þeir við hestinn, en gátu
ekki náð honum, hvernig sem
þeir fóru að, hann var svo sprett-
harður — þar til loks að þeir
handsömuðu hann niðri í skurði.
Dauðuppgefnir og hundblaut-
ir stauluðust klerkar vorir heim
á leið. „Bölvaður sé minn fæð-
ingardagur,“ sagði Jón. „Nú er-
um við orðnir okkur til skamm-
ar og athlægis. Korninu okkar
hefur verið stolið, þeir munu
kalla okkur nautshausa, bæði
fjárhaldsmaðurinn og allir fé-
lagar okkar, og fyrst og fremst
malarinn. Ó, ó!“
Svona barmaði Jón sér á leið-
inni til myllunnar með „Bayard“
í taumi. Malarinn sat við eldinn,
því að það var komið kvöld, og
þeir gátu ekki haldið áfram. En
þeir grátbændu hann fyrir guðs
ástar skuld að láta sig fá húsa-
skjól og hvílu gegn borgun.
Malarinn sagði: „Ef hér er
16
Kjarnar — Nr. 35