Kjarnar - 01.05.1954, Síða 33

ar. Hún gat hvorki né vildi missa
trúna á það, að Michael elskaði
hana ennþá — og Georg, hvað
hún hafði verið miskunnarlaus
gagnvart honumí hugsunarleysi!
Á morgun varð hún að gera
hreinskilnislega upp sakirnar
við hann. Hún bylti sér órólega.
Klukkan sló: 12 — 1 — 2 ...
★
Skyndilega kvað við brot-
hljóð úr herbergi Michaels.
Hún stökk fram úr rúminu og
opnaði dyrnar inn til hans.
Það var ljós á náttlampanum.
Sjálfur stóð hann við arininn
með mynd af Martin bróður sín-
um í hendinni. Glerbrot lágu á
gólfinu.
Hann leit upp. „Það var verst
að ég vakti þig. Myndin rann úr
höndunum á mér.“
Hún gekk hratt til hans. „Ég
svaf ekki.“
Á andliti hans var svipur, sem
hún hafði ekki séð langa-lengi.
Það var hlýja í augnaráðinu,
steingerði þjáningarsvipurinn
var horfinn. Hún tók ljósmynd-
ina úr hendi hans. Hún fann að
myndin átti á einhvern hátt þátt
í breytingunni. Ef hún ynni ekki
trúnað hans nú, yrði það aldrei!
„Elsku vinur minn,“ sagði
hún blíðlega. „Hvers vegna hef-
ur þetta farið svona hjá okkur?
Ég vil allt til vinna, að það verði
gott aftur.“
Hún fann arm hans yfir herð-
ar sínar. Hann dró hana að sér.
og þau stóðu hlið við hlið og
horfðu inn í dvínandi eldinn í
arninum.
Loks tók hann til máls. „Það
eru tveir menn í okkur öllum,
Anna. .Annar er hraustmenni,
fullur af sjálfstrausti og lífs-
krafti — það má kalla hann
dagmanninn — það er sá, sem
umheimurinn sér.“ Hann brosti
dálítið biturt. „Og svo er það
nœturmaðurinn, sem vakir í
myrkrinu, kvíðandi fyrir fram-
tíðinni, viðkvæmur eins og barn,
ósegjanlega einmana. Það er
hann, sem þú sérð nú.“
Hún vafði örmum um háls
honum. „Ég elska hann,“ sagði
hún lágt.
Hann strauk hár hennar. „Og
hann elskar þig — allt of heitt.“
Það fór að kólna í herberginu.
Hún lagði brennikubb í arininn
og ýtti Michael blíðlega niður í
stól. „Segðu mér frá honum,“
bað hún. — Hann sat lengi þög-
úll, svo sagði hann: „Hef ég
nokkurn tíma sagt þér, hvernig
Martin dó?“
„Hann var skotinn niður af
Þjóðverjum í stríðinu, var það
ekki?“
„JÚ,“ sagði hann, hásum rómi.
„Mér finnst eins og ég hefði gert
það sjálfur.“
Var það þetta, sem hafði angr-
31
Kjarnar — Nr. 35