Kjarnar - 01.05.1954, Side 48

LÖFALESTUR
Framhald.
Litarháttur handarinnar
er mjög mikilvægur. Máttlaus.
gulleit, mjög mjúk hönd merkir
fals, en sé hún hál viðkomu,
köld og lémagna, bendir það á
tilfinningaleysi og eigingirni.
Sé höndin hvít og slétt og
skipti ekki um lit við hitabreyt-
ingu, sýnir það eigingirni, ó-
mannblendni og kæruleysi gagn-
vart óhamingju annarra.
Sé hún liðug og svolítið hrukk-
ótt, merkir það góðlyndi, skyn-
semi, velvilja og tilfinninga-
næmi.
Sé hún hörð og hrukkótt, þá
er um stríðinn mann og þrætu-
gjarnan að ræða, sem hefur yndi
af að kvelja aðra. einkum ef
neglurnar eru litlar og stuttar
og húðin vex fram á þær.
Hvít og mjúk hönd er vottur
um rólega og kyrrláta skapgerð,
viðkomandi flýtir sér aldrei og
tekur ekki ákvörðun nema að
áeggjan annarra. Sé höndin ekki
alveg snjóhvít, heldur aðeins
litkuð, merkir það skynsemi,
hjartagæzku og góða heilsu.
Brúnleit, þurr hönd bendir á
bráðlyndi, stífni, metnaðargirni
og að viðkomandi krefst skil-
yrðislausrar hlýðni.
Rauðar hendur bera vitni um
tilhneigingu til að sjá allt frá
björtustu hlið, mikla starfsemi
og fórnfýsi. Séu þær aftur á
móti dökkrauðar, næstum fjólu-
bláar, bendir það á heilsuleysi
og ósigrandi værugirni.
Margt fólk, einkum konur> er
í vandræðum með rauðar hend-
ur og leitast við að ráða bót á
því, en það er þýðingarlaust.
Gulleitar hendur eru vottur
um mjög hrifnæma skapgerð
með tilhneigingu til að sjá allt
frá dekkstu hliðinni og missa
fljótt móðinn; þó benda þær æ-
tíð til listrænna hæfileika.
Mjög dökkar, gulleitar eða
grænleitar hendur er að finna
hjá bráðu og illgjörnu fólki.
Hárvöxtur á höndum
Alveg hárlaus karlmannshönd
er merki um kvenlegar tilhneig-
ingar, einkum ef maðurinn er
skegglaus í tilbót.
Mjög loðin hönd, með harðan
lófa, er merki um heimsku,
hæfileikaskort og ruddaskap.
Allt of þéttur og óreglulegur
hárvöxtur á höndum merkir ó-
tryggð í vináttu.
Mikill hárvöxtur á öðrum lið
þumalfingurs og þriðja lið hinna
fingranna er vottur um heil-
brigða sál í hraustum líkama, og
sé hún jafnfr. hár-rík, merkir
það lífsþrótt og gáfur. Frh.
46
Kjamar — Nr. 35