Kjarnar - 01.05.1954, Blaðsíða 54

„Þetta er sakamálalögreglan,“
sagði einn þeirra. „Þér eruð
grunaðir um að hafa stolið
leyniskjölunum. Við verðum að
rannsaka íbúð yðar.“
„Ég stolið skjölunum? Herr-
ar mínir, þér gætuð eins vel á-
sakað mig um að hafa rænt úr
Louvre!“
Mennirnir brostu drýginda-
lega. Tveir lögregluþjónar
héldu honum, meðan hinir fóru
að róta í skúffum og skápum eft-
ir fullkomnustu lögregluaðferð-
um.
Puvier reyndi að brosa. „Ég
dáist að list ýðar, herrar mínir!
Snilligáfu yðar og þefvísi! —
Hvernig hafið þér fengið þá
hlægilegu hugmynd, að ég —
alsaklaus húsameistari, sem lifi
aðeins fyrir starf mitt — færi að
stela þessum bannsettum leyni-
skjölum?“
í vinnustofunni var nú óskap-
legt umhorfs. Allt var á tjá og
tundri. Puvier endurtók spurn-
inguna. „Svarið þið mér!“
„Ef þér viljið endilega vita
það: Okkur var sagt í síma að
þér væruð þjófurinn.“ — Puvier
hló. „Það hefur verið einhver
háðfuglinn, sem hefur leyft sér
grátt gaman.“
„Það mun koma í ljós,“ sagði
foringinn.
Puvier var orðinn rólegri.
Hann fylgdist með starfi lög-
reglunnar með. bros á vör. „Ætli
það sé ekki bezt að þið gáið inn
í ofnrörið líka,“ sagði hann.
Þeir lofuðu honum að tala
sem hann vildi, þeir rannsök-
uðu allt og lýstu inn í alla
króka, en fundu engin skjöl. —
Húsrannsóknin hafði þegar stað-
ið yfir í klukkustund. Á skrif-
borðinu hrúguðust upp skjöl og
teikningar Puviers. Svo hrópaði
einn lögregluþjónninn inn úr
hliðarherbergi:
„Foringi —■ hér er rautt bréfa-
veski! Vel falið, það verð ég að
viðurkenna! Trésmiðurinn hef-
ur gert neðstu skúffuna í drag-
kistunni svolítið styttri en hin-
ar. Bak við þetta skúffu lá bréfa-
veskið!“
Puvier þaut upp með ópi
miklu: „Það eru teikningarnar
að nýju uppgötvuninnf minni!
Enginn má fá neitt um hana að
vita!“
Foringinn glotti.
Hann þreif bréfaveskið og
opnaði það.
Eftir að hafa skoðað skjölin
sagði hann vonsvikinn: „Þér
segið satt. Þetta eru ekki leyni-
skjölin. Og viðvíkjandi uppgötv-
un yðar, herra Puvier, þá hafið
þér ekkert að óttast. Ég mun
þegja. Munið embættiseið minn.
Og svo, herrar mínir, rannsókn-
in heldur áfram!“
Alfred Puvier tók nú með ró-
52
Kjarnar — Nr. 35