Kjarnar - 01.05.1954, Blaðsíða 62

lengi þráða lykt af tjöru og sjóseltu í nefinu sigldi ég burt undir
stjórn Jóhannesar Marteins skipstjóra, ennþá einu sinni sem háseti.
Þetta var dásamlegur leiðangur með Sparwehr gömlu. Við leit-
uðum landa, þar sem hægt væri að fá silki og kryddvörur. Við
fundum hitasóttir, bráðan dauða, pestarbæli í paradísarskrúði, þar
sem dauði og fegurð bjuggu hlið við hlið. Skipstjórinn gamii, sem
ekki hafði neista af rómantík í sínum ferhyrnda, þykka og steingerða
hausi, hann leitaði að hinum frægu Salómonseyjum, gullnámunum
í Golcondas — já, hann leitaði meira að segja að hinu gamla, sokkna
Atlantis, sem hann bjóst við að finna einhvers staðar á floti. En
þess í stað fann hann aðeins mannætur, sem voru hausaveiðarar og
bjuggu í trjánum.
Við gengum á land á undarlegum eyjum með rjúkandi eldfjöll-
um, þar sem smávaxnir apamenn ýlfruðu í myrkviðnum, stráðu
þyrnum á stígana og grófu í þá tálgryfjur og blésu yfir okkur eitr-
uðum örvum úr rökkri frumskógarins gegnum blásturshólka sína.
Hver sá, er fékk smástungu af örvum þessum, dó hræðilegum og
kvalafullum dauða. Og við mættum öðrum mönnum, stærri og hug-
aðri, sem réðust gegn okkur á ströndinni augliti til auglitis og létu
spjóta- og örvadrífuna dynja á okkur, meðan stórar trétrumbur og
litlar skinnbumbur dundu og kölluðu til orustu úr hverju gili og
gjá og stríðseldar brunnu á öllum hæðadrögum.
Hendrik Hamel var kaupmaður og meðeigandi í Sparwehr, og
það, sem hann átti ekki, það átti skipstjórinn sjálfur. Skipstjórinn
talaði lélega ensku, Hendrik Hamel svolítið skár. Hinir sjómennirn-
ir töluðu aðeins hollenzku. En þið getið reitt ykkur á, að háseti
getur lært að tala hollenzku — já, og kóreönsku líka, eins og þið
skuluð fá að sjá.
Undir lok ferðarinnar komum við til Japan. Við höfðum landa-
bréf yfir það land. En fólkið vildi ekkert hafa saman við okkur að
sælda, og það komu virðulegir embættismenn — hver með tvö sverð
við belti sér og í silkiklæðum, sem komu skipstjóranum til að gnísta
tönnum — um borð til okkar og ráðíögðu okkur kurteislega að hafa
okkur í burtu hið skjótasta. Þrátt fyrir kurteisi þeirra og fágaða
framkomu, duldist okkur ekki að þeir tilheyrðu harðgerðum kyn-
flokki — og við héldum leiðar okkar.
iSvo sigldum við yfir Japanssundið inn í Gulahafið á leið til
Kína, og þar á klettunum sigldum við Sparwehr í strand. Hún var
60
Kjarnar — Nr. 35