Kjarnar - 01.05.1954, Síða 63

ljót og gömul skúta, þessi Sparwehr; botninn og kjölurinn var vax-
inn sjávargróðri, þörungum, þangi og skelfiskum í slíkum mæli, að
hún hnaut stöðugt um sjálfa sig. Við gerðum hvað við gátum, en
skipið valt bara eins og gamall tréskór, upp og niður, til hægri og
vinstri — og að lokum, þegar stormurinn snerist skyndilega á átt-
inni, í miðju fárviðri, sem hafði hamast á okkur í fjörutíu og átta
stundir, þá rak okkur beint upp að ströndinni. Það var hávetur, og
gegnum grenjandi hríðina sáum við af og til grilla í land, sem var
allt annað en aðlaðandi. Ströndin, ef strönd skyldi kalla, var eintóm
standberg í sjó fram, sem snjórinn náði ekki að festa á. Hvassir og
oddmjóir tindar stóðu upp úr sjóðandi brimlöðrinu. Þessa strönd
var ekki að finna á sjókortum okkar. Eftir öllum sólarmerkjum að
dæma var líklegt að íbúarnir væru jafn ógestrisnir og það lítið af
landi þeirra, er við sáum.
Sparwehr steytti með kinnunginn á rifi. Það var aðdjúpt og rifið
gekk snarbratt niður. Bugspjótið brotnaði, þegar við tókum niðri.
Framsiglan sömuleiðis og féll upp að klettunum, en stög og kaðlar
hrukku sundur sem úr gleri væru.
Alltaf hef ég dáðst að Jóhannesi gamla Marteins. Brotsjór velti
okkur niður í lest skipsins. Við Jóhannes brutumst aftur upp á
þiljur. Hinir komu á eftir, og þar bundum við okkur fasta og tók-
um manntal. Við vorum átján eftir. Hinir höfðu sópazt fyrir borð.
Jóhannes Marteins þreif í handlegg mér og benti upp til brim-
fossanna, sem steyptust yfir okkur af klettunum fyrir ofan. Ég.
skildi hvað hann átti við. Tuttugu fetum undir bjargbrúninni lá
framsiglan og studdist við snös í bjarginu. Beint upp af snösinni var
hellisskúti. Hann vildi vita, hvort ég áræddi að reyna að stökkva af
siglutoppnum inn í hellinn. Stundum var bilið tæp sex fet, en stund-
um allt að tuttugu, því að siglan rambaði fram og aftur eins og
drukkinn maður með skipsskrokknum, þegar hann hófst og hneig.
Ég byrjaði að feta mig út eftir siglunni. En hinir biðu ekki boð-
anna. Hver á fætur öðrum leysti sig og fylgdi mér í þessa glæfraför.
Og það var full ástæða til þess að flýta sér, því hvenær sem var gat
Sparwehr runnið niður af rifinu aftur. Ég sætti lagi og hóf mig svo
til stökks og lenti á fjórum fótum inni í hellinum, bjóst því næst
til að rétta þeim hjálparhönd, sem á eftir kæmu. Það gekk seint. Við
vorum gegnblautir og stirðir af kulda eftir sjógusurnar. Og auk
Kjarnar — Nr. 35
61