Morgunblaðið - 30.01.1982, Blaðsíða 36

36
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 30. JANÚAR 1982
„ \>q2> er <eins gofct -fyrir þig áb hleypa l<ett-
inum inn, dður en Hann vekur uppaLlQ.
götuna.."
Járnpillurnar sem ég fékk hjá þér
læknir hafa haft ógleymanleg
áhrif.TEg hef verid stöðvuð þrisvar Eg er nú þeirrar skoðunnar að
sinnum í öryggishliðum á flugvöll- garðvinna sé fullkomið karlmanns-
um! verk, skal ég segja þér!
HÖGNI HREKKVÍSI
■ ft'óÆc/M v/o /£rr
Það er mikið rætt um versnandi
tíma og minnkandi kaupmátt, og
fer þó nokkuð eftir hver segir frá.
Allir hafa það gott nema ég má
einnig segja. Stjórninni er legið á
hálsi fyrir að láta ekki undan öllum
mögulegum kröfum og þegar hún
lætur undan einhverju koma ópin:
Þetta er engin stjórn. Ef svo hins-
vegar stjórnin ætlar að sporna við
einhverri eyðslu þá er um leið rokið
upp til handa og fóta og mótmælt
allri skerðingu. Sem sagt, stjórnin
fær ekki að stjórna og svo þegar
allt kemur til alls, segir hver og
einn: Eg vil hafa það hinsegin sem
aðrir vilja hafa svona. En eyðslan,
drottinn minn. Þegar hún liggur á
borðinu þá langar sjálfsagt marga
til að reikna upp aftur. Og svo kem-
ur þessi stóra spurning. Vex
ánægjan með eyðslunni. Ekki verð
ég var við það. Hvað skyldu margir
milljarðar á gamla vísu fara í allt
þetta veitingahúsaflakk fólks í dag.
I það minnsta hafa atvinnuvegirnir
ekki ráð á að byggja eins haliir eins
og skemmtiiðnaðurinn. Hann legg-
ur allsstaðar snörur fyrir ungl-
ingana til að koma þeim inn á
breiða veginn þar sem þeir eru rún-
ir bæði fjármunum og ánægju, en
gróðinn fer svo til þeirra sem útbúa
gildrurnar. Hvað fer svo mikið í
allskonar annan óþarfa. í fyrra
svældu íslendingar tóbak fyrir 32
milljarða gamalla króna — segi og
skrifa þrjátíu og tvo milljarða og
öllu er þessu blásið burt.
Mér er tjáð að fyrir þessa fjár-
hæð hefði verið hægt að leggja var-
anlegt slitlag á allan hringveginn,
en það er bara ekki eins skynsam-
legt og að brenna þessu út í veður
og vind, sjálfum sér og öðrum til
skaða. Því svo sem menn sá svo
uppskera menn. Við þurfum ekki
langt að leita í dag að fórnardýrum
tóbakseitursins, þau mæta okkur
allsstaðar bæði í húsum og á götum
og gatnamótum og margra liggur
svo leiðin á sjúkrahúsin þar sem
seinustu hérvistardögum er eytt í
eymd og kvöl. Hvílík viðskipti. Og
svo heldur hringurinn áfram —
hring eftir hring — og allir vita
þetta en enginn sér það. Púar bara
og heimtar meira kaup til að geta
púað enn rækilegar — þetta á að
vera flott og manndómur — meiri
en aðrir. Ég man eftir gamalli vísu
um stúlku sem fór til Reykjavíkur
tii að mannast: Lifandi skelfing
lærði hún þann vetur, að liðka til
ganginn og halla undir flatt. Vesal-
ings jómfrúin vissi ekki betur, en
væri það menntun sem héti þó
pjatt. Já, eyðslan — en hvað getur
þetta gengið lengi. Það eyðist sem
af er tekið og við vitum ekki hve
lengi auðæfin endast. Að fara vel
með og eyða ekki sér til skaða var
mottóið sem gekk í gegnum minn
barnaskóla. Eftir því var tekið. En
nú er tóbakið allsstaðar, allt sem
skaða gerir, en gagnið bíður. Ef til
vill er það táknrænt fyrir vort
eyðsluþjóðfélag að brenna auðæf-
unum burt heldur en leggja þau í
varanlega VEGI.
Ámi Helgason.
Endurtakið þátt
Jónasar
Kona í Vesturbænum hringdi og
skoraði á útvarpið að endurflytja
útvarpsþátt Jónasar Jónassonar
„Kvöldgesti" sem fluttur var
föstudaginn 22. þ.m. Sagði hún að
þetta væri einhver bezti útvarps-
þáttur er hún hefði heyrt og vissi
hún um marga aðra sem vildu
gjarnan heyra hann aftur.
Jónas Jónasson
Er húsmóður-
starfið óæðra
en önnur störf?
Guðmunda Friðriksdóttir
hringdi. Hún er húsmóðir átta
barna heimilis en öryrki og er ör-
orka hennar metin 65 prósent.
„Mér hefur alltaf fundist það mjög
óréttlátt að ég hef aldrei fengið
greiddan örorkustyrk og því jafn-
an borið við að eiginmaður minn
hafi það háar tekjur,” sagði hún.
„Þetta hefur ekkert breyst þrátt'
fyrir þá breytingu að nú gefa hjón
upp til skatts hvort í sínu lagi. Ég
Auðæí'uni
blásid burt
Ingvar Agnarsson skrifar:
Eilíft líf
i.
„Hvað á ég að gera til þess að
öðlast eilíft líf.“ Svo spurði farís-
einn. Og þetta er meginuppistaða í
ræðum presta á vissum helgidög-
um ársins.
En prestarnir virðast ekki reyna
að svara spurningunni, enda
óþarft, því allir ættu að vita, að
óendanleg framtíð bíður allra
manna eftir líkamsdauðann hér á
jörð. Við erum þegar byrjuð að lifa
því eilífa lífi, sem aldrei tekur
enda, hjá nokkrum einstaklingi.
Og þessu eilífa lífi verður hver og
einn að lifa, hvort sem hann óskar
þess eða ekki.
Við upphaf lífs síns byrjar hver
og einn sitt eilífa líf. Við göngum
gegnum mismunandi þroskastig.
Við lifum fósturskeið, bernsku-
skeið, fullorðinsskeið, á þessari
jörð. Hún er frumlífsheimkynni
okkar. Framlífsheimkynni okkar
eru á öðrum stjörnum. Við flytj-
umst til annarrar stjörnu að loknu
lífi okkar hér. Og síðan af einni
stjörnu til annarrar fullkomnari
eftir því sem þroski okkar vex. Þar
Pr framtiö .manna- Þar er hið
óendain’í"a ■'L. sem allir eiga iJTir
höndum.
Öilum er fyrirbúið hið eim"
sem aldrei tekur enda. Spurningin
ætti því ekki að snúast um það,
hvort við lifum eftir líkamsdauð-
ann, svo augljóst ætti það öllum að
vera, og þá einnig prestum, ekki
síst, heldur um það, sem mestu
varðar: Hvernig er það líf, sem við
tekur að loknu þessu, og hvað get-
um við gert til þess, að það líf verði
farsælt?
Við eigum langferð fyrir hönd-
um, að loknu lífi hér. Þegar við
ætlum í ferðalag til annarra landa
á okkar jörð, þá reynum við að
undirbúa okkur sem best undir
ferðina. Við útvegum okkar það,
sem til ferðarinnar þarf. Við kaup-
um okkur farmiða. Við höfum
vegabréf okkar í lagi. Við reynum
að tryggja okkur gistingu á
áfangastað. Við kynnum okkur
landslag og landshætti þess staðar
sem við ætlum til, og við reynum
jafnvel að kynna okkur lífskjör og
lifnaðarhætti fólksins, sem þar
býr. Allt er þetta nauðsynlegur
undirbúningur, til þess að ferðalag
okkar megi vel takast.
En hver er undirbúningur okkar,
undir ferðina miklu, þegar jarðlíf-
ið hér er kvatt og flytja skal til
annarrar lífstöðvar? Ékki mun
vera síoúi' Irföandi, 2Ö sá undir-
búningur sé eins vandlega af hönd-
— levstur, og þótt ferðast skuli til
Uiu r
annars lands. Hvað bíður hvers
einstaklings, að loknu lífi hér?
Þetta er sú mikla spurning, sem
ætíð hefur reynst svo erfitt að
svara. Eitt hefur þó jafnan verið
mönnum ljóst, en það er, að lífið
eftir dauðann muni nokkuð ráðast
af breytni manna hér í heimi.
II.
Mig iangar til að bera hér fram
nokkrar hugleiðingar eða alhæf-
ingar í þessu sambandi:
Alla ævi erum við að safna til
þess líkama og þess lífs, sem við
eigum að búa við eftir dauðann.
Sjálfir sköpum við okkur að-
stæður í framlífi okkar, með líf-
erni okkar hér.
Það ræðst af líferni okkar hér,
hvernig framtíð okkar verður.
Enginn æðri máttur getur að
öllu leyti skapað okkur farsæla
framtíð, án þess að við sjálf eigum
þar no.kkra hlutdeild í.
Því aðeins getum víð yænst far-
sældar í framlífi, að við þverbrjót-
um ekki lögmál lífsins í frumlífi
okkar.
Lögmál allífsins er ekki hægt að
brjóta, án alvarlegra afleiðinga
fyrir okkur sjálf.
Fyrr eða síðar verðum við að
gjalda þess sem við gjörum illa.
Framlif okkar ræðst mest af því,
hversu vel okkur tekst í frumlífi að
þræða þann veg, sem fylgir lög-
málum alheimsins.
Ekkert er eins hættulegt fram-
lífi okkar, eins og að villast af
þeim vegi, sem liggur til æðra lífs.
III.
Líf hvers einstaklings er óþrot-
legt, það tekur aldrei enda. Til-