Morgunblaðið - 01.08.1986, Blaðsíða 32

32
MÓRGUNBLÁÐIÐ, PÖSTUDÁGUR 1. ÁGÚST 1986
}
.X
Eru Reykvíkingar
rólegri ökumenn
en af er látið?
„Ég er í tímahraki“
í Álfheimunum var bifreiðum
lögreglunnar aftur komið fyrir
og aftur greip Broddi til tónkvísl-
arinnar góðu til að kanna radar-
inn. Blaðamaður ákvað að flytja
sig í bifreið Kristjáns Kristjáns-
sonar og Júlíusar Óla Einarsson-
ar, sem grípa áttu glóðvolga þá
sem reyndust aka of greitt. Þeir
félagar sögðust hafa verið mikið
við mælingar að undanfömu og
Fáir óku of greitt þegar
fylgst var með hraðamælingu
ÆTLI Reykvíkingar séu ró-
legri en af er látið í umferð-
inni, eða er áróður undan-
farinna daga farinn að ná til
fólksins? Þegar blaðamaður
fylgdist með hraðamælingum
lögreglunnar í gær voru fáir
sem fóru yfir löglegan hraða,
en nokkrir töldu sig þó þurfa
að aka greitt til að nýta há-
degið sem best.
Þegar blaðamaður og Júlíus
ljósmyndari höfðu komið sér vel
fyrir í bifreið lögreglunnar var
ekið inn á Langholtsveg, þar sem
ætlunin var að kanna hraða öku-
tækja. Þegar þangað var komið
tók Broddi Kristjánsson lögreglu-
þjónn upp tónkvísl og sló henni
við mælaborðið. Máski er hann í
lögreglukómum en ekki reyndist
hann þó ætla að taka lagið, því
Svanur Elísson, félagi hans, út-
skýrði að tónkvísl þessi væri
borin að radamum til að kanna
hvort hann væri ekki í lagi.
Tónkvíslin á að fá radarinn til
að sýna 80 kílómetra hraða ef
allt er með felidu og svo reyndist
í þetta sinn. Þar með var unnt
að heíja mælingar og var önnur
lögreglubifreið staðsett skammt
frá á Langholtsvegi til að stöðva
þá ökumenn sem þyrfti að ræða
við.
Tíðindalítið
á Langholtsvegi
Á Langholtsvegi er 50 kíló-
metra hámarkshraði á klukku-
stund, eins og alls staðar innan
borgarmarkanna, nema annað sé
sérstaklega merkt. Flestir öku-
manna virtust þekkja þessa reglu
vel og óku rólega. Voru þeir
Svanur og Broddi ánægðir með
rólegheitin og sögðu Reykvíkinga
greinilega vita af því að nú væri
mikið um hraðamælingar.
Tíminn leið og radarinn sýndi
alltaf tölur nálægt fimmta tugn-
um, svo engin ástæða virtist til
að örvænta um umferðarmenn-
inguna. Svanur og Broddi voru
inntir eftir því hvort það væri
rétt að lögreglan reyndi að leyna
bifreiðum þeim sem mæla hraða,
en þeir kváðu það aðeins út-
breiddan misskilning. „Við
reynum að hafa sem minnst
truflandi áhrif á umferðina og
því getum við alls ekki haft bif-
reiðina á miðri götu,“ sagði
Svanur með þunga. „Það er því
ósköp eðlilegt að við leggjum
henni fyrir utan veg, án þess þó
að við séum neitt að fela hana
sérstaklega."
Að þessum orðum töluðum tók
radarinn mikinn kipp því eftir
Langholtsvegi æddi blá sendibif-
reið og var mjög til efs að
ökumaður hennar þekkti reglur
um hraðatakmarkanir. Hraði bif-
reiðarinnar reyndist vera 70
kílómetrar á klukkustund og fé-
lagar Svans og Brodda stöðvuðu
hana af röggsemi.
Sendibifreiðarstjórinn virtist
vera undantekning á reglunni,
þvi ekki fóru fleiri um Langholts-
veginn á of miklum hraða í þetta
sinn. Var því ákveðið að flytja
sig um set niður í Álfheimana
og athuga hvort ástandið þar
væri jafn gott.
á svona bíl,“ sagði hann nokkuð
rogginn. „Ég veit að löglegur
hraði hér er 50 kílómetrar á
klukkustund, en ég var vist að
flýta mér of rnikið." Hann lofaði
bót og betrun og kvaðst ætla að
líta oftar á hraðamælinn hér eft-
ir.
„Mér þykir afskaplega leitt að
vera komin í hóp þeirra sem aka
of hratt, því ég hef alltaf verið
mjög á móti of miklum hraða í
umferðinni," sagði ung kona
skömmu síðar, þegar Júlíus
stöðvaði hana og benti henni á
að hún hefði ekið á 61 kílómetra
hraða þar sem aðeins mætti aka
Svanur Elísson og Broddi Kristjánsson komu sér vel fyrir á Lang-
holtveginum, þegar þeir fylgdust með hraða bifreiða þar.
Blikkandi ljós:
Þú ekur of hratt
Nú fór klukkan að nálgast tólf
á hádegi og þeir Broddi og Svan-
ur ákváðu að aka upp Ártúns-
brekku og skamman spöl út úr
bænum. Radarinn var að sjálf-
sögðu hafður á og mældur hraði
bifreiða sem á móti komu. Allir
reyndust þeir aka á löglegum
hraða, eða a.m.k. nærri því. Þeg-
ar komið var að borgarmörkum
við Mosfellssveit var bifreiðinni
snúið við og ekið aftur til baka.
Skömmu síðar sýndi radarinn 97
kílómetra hraða og lítill FIAT
kom þjótandi á móti. Þegar öku-
maður hans kom auga á lögregl-
una færðist talan á radamum
undraskjótt niður, þar til hann
sýndi 67 kílómetra hraða. Þegar
bifreiðin fór hjá var ökumaður
hennar fölleitur mjög á bak við
stór sólgleraugu.
Heldur var ferðin til baka
tíðindalítil, en þó kom það fyrir
að lögreglumennimir blikkuðu
ljósum bifreiðarinnar til að gefa
mönnum vinsamlega ábendingu
um að fara sér ofurlítið hægar.
Var því vel tekið, enda menn
sjálfsagt fegnir að fá tækifæri
til að sleppa með svo ljúfa áminn-
ingu. Einn ökumaður varð svo
kátur að hann blikkaði til baka
og hægði verulega ferðina.
Þannig fór nú um sjóferð þá
og Reykvíkingar virðast ætla að
hegða sér vel í umferðinni á
næstunni. Og fyrir þá sem ætla
í ferðalag um helgiija má geta
þess að lögreglan ætlar að vera
iðin við að stöðva ferðaianga,
löghlýðna sem lögbijóta, og færa
þeim eintak af bæklingnum
„Ferðafélaginn", þar sem er að
finna ýmsan fróðleik og
skemmtiefni. Lögreglan ætlar
einnig að fylgjast með umferð-
inni úr lofti og hefur fengið til
þess þyrlu. Góða ferð!
Texti:
Ragnhildur
Sverrisdóttir
Myndir:
Júlíus
Siguijónsson
Morgunblaðið/Júlíus
Þegar ekið var Vesturlandsveg, að borgarmörkum, reyndust
færri aka hraðar en búist hafði verið við.
á 50. „Þetta hefur bara skeð í
hugsunarleysi þegar ég fór niður
hallann héma og ég gæti þess
alltaf að aka löglega," sagði hún
og reyndist því vera eini ökumað-
urinn sem iðraðist synda sinna
af einlægni.
Nú var rólegt í Álfheimunum
um stund, en svo gall við tilkynn-
ing í talstöðinni: „Hvítur Volvo
er á ofsahraða á leið til ykkar“!
Júlíus snaraði sér út úr bifreið-
inni, en ekki þurfti hann að fást
við lögbijót að þessu sinni, því
hvíti Volvoinn var bíll félaganna
Svans og Brodda og glottu þeir
ferlega að fyndni sinni.
þó ekki væri það gott þegar öku-
menn væru að flýta sér gæti það
stundum reynst verra ef þeir fara
sér of hægt. „Við tókum einn í
morgun sem fór öfugu megin
fram úr vegna þess að bifreiðin
á undan honum fór afar hægt
og hann brast þolinmæði," sagði
Kristján. „Þannig geta þeir sem
of hægt fara skapað hættu sem
er engu minni en sú sem skapast
við of hraðan akstur.“
Nú heyrðist í þeim Svani og
Brodda í taistöðinni og tilkynntu
þeir að hvít Lada væri á leið nið-
ur Álfheimana á 65 kflómetra
hraða. Júlíus vatt sér út úr bif-
reiðinni og benti ökumanninum
að stöðva bifreið sfna við gang-
stéttina. Okumaðurinn var ungur
að árum, sagðist hafa fengið rétt-
indi fyrir 3 árum og hefði aldrei
verið stöðvaður fyrr. „Ég gerði
mér grein fyrir á hvaða hraða
ég var en ég er í tímahraki,"
sagði hann og var ekki mjög ið-
randi. Hann sagðist telja lögregl-
una standa rétt að mælingunum,
en oft á tíðum feldu þeir sig bak
við hóla og hæðir, svo illmögu-
legt væri fyrir ökumenn að vara
sig á þeim. Hann var þó sam-
mála því að það væri nauðsynlegt
að hafa hemil á hraða ökutækja
og að þeim orðum töluðum ók
hann í burtu, rólega.
Skömmu síðar kom amerískur
dreki niður Álfheimana og var
enginn eftirbátur Rússans hvað
hraða varðaði, ók á 64 kílómetra
hraða. Undir stýri var ungur
maður, sem fékk ökuréttindi fyr-
ir einu ári. „Þeir segja að ég
hafí verið á þessum hraða, en
maður fínnur nú lítið fyrir hraða
Júlíus Óli Einarsson hafði það hlutverk að rabba við þá ökumenn
sem óku of greitt. Hérna er það ungur ökumaður sem fær föður-
lega áminningu.