Morgunblaðið - 01.08.1986, Blaðsíða 40

40
MORGUNBLAÐH), PÖSTUDAGUR 1. ÁGÚST 1986
m
Minning:
Sigríður Þóra
' Harðardóttir
Fædd 10. aprfl 1971
Dáin 27. júlí 1986
„Talaðu við okkur um böm!
Og hann sagði:
Bðm ykkar em ekki böm ykkar.
Þau em synir og dætur lífsins og
eiga sínar hugsanir. Og þó þau séu
hjá ykkur, heyra þau ekki ykkur
til. Þið megið gefa þeim ást ykkar
en ekki hugsanir, þau eiga sér sínar
eigin hugsanir.
Þið megið hýsa líkama þeirra,
en ekki sálir þeirra, því sálir þeirra
búa í húsi framtíðarinnar, sem þið
getið ekki heimsótt, jafnvel ekki í
draumi. Þið megið reyna að líkjast
þeim, en ekki gera þau lík ykkur.
Því lífíð fer ekki afturábak og verð-
ur ekki grafíð í gröf gærdagsins."
Svo kvað spámaður Khalil Gibr-
ans, og orð hans draga aðeins úr
sársaukanum sem hlýtur að vera
því samfara að sjá á bak fímmtán
ára dóttur sinni. Það er kaldhæðni
örlaganna að hægt sé að þakka
Guði þá náð að veita Diddu litlu
hvfldina, þó svona snemma. Samt
spyijum við, án nokkurs svars...
Hvers vegna?
En lífíð var ekki allt tóm sorg.
Það var fiillt af gleði. Það var geisl-
andi líf í kringum Diddu. Alltaf!
Hún var alveg einstök stúlka, sem
átti engan sinn lika. Því kynntust
allir þeir sem áttu samleið með
henni um ævina hennar stuttu. Svo
mörg hnyttin tilsvör, sem féllu. Svo
mikill lífskrafturinn og dugnaður-
inn, að við sem fylgdumst með,
vorum farin að trúa því að lífíð
væri búið að sigra dauðann.
En hann gaf sig ekki, dauðinn.
Hún háði baráttuna sína svo djarf-
t
Móðir okkar,
SÓLVEIG DAGMAR ERLENDSDÓTTIR,
Laugavegi 162,
lést í Borgarspítalanum þriðjudaginn 29. júlí.
Þórir E. Magnússon,
Alma Magnúsdóttir,
Erla Magnúsdóttir,
Erlendur Magnússon.
t
Móðir okkar, tengdamóðir og amma,
JÓHANNA VILHELMÍN A JÓN ATANSDÓTTIR,
Trönuhólum 18, Reykjavík,
lést aö heimili sínu aöfaranótt 30. júlí. Jarðarför auglýst síðar.
Börn, tengdabörn og barnabörn.
t
Móðir okkar, tengdamóðir og amma,
INGIBJÖRG J. KALDAL,
andaðist að heimili sínu Miðleiti 7 fimmtudaginn 31. júlí.
Leifur Magnússon, Oddrún Kristjánsdóttir,
Kristmann Magnússon, Hjördfs Magnúsdóttir
og barnabörn.
t
Móöir okkar, tengdamóðir, amma og langamma,
ÓLÖF M. GUÐMUNDSDÓTTIR,
lést í Fjórðungsjúkrahúsinu í Neskaupsstað 30 júlí.
Soffía Björgúlfsdóttir, Jóhannes Stefánsson,
Anna Björgúlfsdóttir, Jón Ágúst Guðbjörnsson
Helga Björgúlfsdóttir, Halldór Haraldsson,
Guðmundur Björgúlfsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Móðir okkar, tengdamóðir og amma,
REGÍNA STEFÁNSDÓTTIR
frá Tjarnarlundi,
Stokkseyri,
er andaðist í Hjúkrunarheimilinu Ljósheimum Selfossi 24. júlí,
verður jarðsungin frá Stokkseyrarkirkju laugardaginn 2. ágúst kl.
14.00.
Börn, tengdabörn og barnabörn.
t
Eiginmaður minn, tengdafaðir og afi,
EGILL ÞORSTEINSSON,
Stangarholti 16,
andaðist i Landspítalanum 18. júlí sl.
Jarðarförin hefur farið fram í kyrrþey að ósk hins látna.
Þökkum innilega sýnda samúð.
Elfnborg Jónsdóttir,
Hanna María fsaks,
Sólrún M. Þorsteinsdóttir,
Ellý A. Þorsteinsdóttir,
Egill Þorsteinsson.
lega, að maður dáðist að. Hún sýndi
þroska, sem maður vonast til að
öðlast sjálfur einhvemtíma. Og hún
naut ástúðar foreldra og systkina,
sem ekki þurftu síður að beijast
hetjulegri baráttu ... baráttu sem
enn er ekki lokið, því söknuðurinn
ristir sár, sem lengi eru að gróa.
Því er við hæfí, um leið og við kveðj-
um og þökkum af alhug samfylgd-
ina héma megin, að vitna aftur í
Khalil Gibran, er hann talar um
gleði og sorg:
„Skoðaðu hug þinn vel, þegar
þú ert glaður, og þú munt sjá, að
aðeins það, sem valdið hefur hryggð
þinni, gerir þig glaðan.
Og þegar þú ert sorgmæddur,
skoðaðu þá hug þinn aftur, og þú
munt sjá, að þú grætur vegna þess,
sem var gleði þín.“
Annaló, Heimir og börnin
„Þegar þú ert sorgmæddur skoð-
aðu þá aftur huga þinn og þú munt
sjá að þú grætur vegna þess, sem
var gleði þín.“ Þannig er okkur inn-
anbijósts sem kveðjum Sigríði Þóru
eftir að hafa kynnst henni í starfí
og leik. Hún bar jafnan með sér
birtu og gleði og síst af öllu datt
manni í hug að ævi hennar yrði svo
stutt. En þannig er „um dauðans
óvissan tíma“, stundum breytist
hann, að manni fínnst, í ótímabæra
harkalega vissu, sem er þrautum
þyngri, stundarmyrkur í hjarta og
huga þeirra sem syrgja.
Þroskaleið mannsins hefur verið
þymum stráð frá örófí alda, og
sársaukinn undanfari djúps skiln-
ings, hreinnar gleði og lifandi trúar.
„Þeim mun dýpra sem sorgin grefur
sig í hjarta manns, þeim mun meiri
gleði getur það rúmað."
Sigríður Þóra stundaði nám við
Tónlistarskólann á Akureyri frá 7
ára aldri. Fyrst í forskóladeild, því
næst á fíðlu og síðustu 2 vetuma
á píanó. Hún var gædd góðum tón-
listarhæfíleikum og hafði tamið sér
vandvirkni. Viljastyrkur hennar,
ósérhlífni og æðmleysi birtist sér-
staklega er hún samhliða námi sínu
háði sitt sjúkdómsstríð. Að lokinni
aðgerð og vem á sjúkrahúsi mætti
hún óbuguð og brosandi i kennslu-
stund. Hennar líf var samferðafólk-
inu íjársjóður andans og minningin
um hana er björt og hrein.
Við þökkum að leiðarlokum allt
sem Sigríður Þóra gaf okkur í tón-
listarskólanum.
„Og hvað er að hætta að draga
andann annað en að frelsa hann frá
friðlausum öldum lífsins, svo að
hann geti risið upp í mætti sínum
og ófjötraður leitað á fund guðs
síns.
Megi Guð styrkja ástvini Sigríðar
Þóm.
F.h. Tónlistarskólans á Akureyri,
Jón Hlöðver Áskelsson.
Sigríður Þóra er farin. Margra
ára baráttu við illkynja sjúkdóm er
lokið. Hjá okkur sem enn emm
héma megin landamæranna ríkir
söknuður en jafnframt þakklæti
fyrir að hafa fengið að kynnast
henni og njóta samvista við hana
þann stutta tíma sem hún dvaldi
hér.
Sigríður var átta ára gömul þeg-
ar leiðir okkar lágu fyrst saman.
Láfsglöð og kraftmikil vakti hún
athygli mína á göngum Lundar-
skóla fyrsta veturinn minn á
Akureyri. Síðar tókst vinátta með
mér og fjölskyldunni í Kolgerðinu,
vinátta sem ég fæ seint fullþakkað.
Þá kynntist ég Sigríði Þóm og
minningamar um þau kynni eiga
eftir að lifa um ókomin ár.
Sigríður Þóra eiskaði lífíð. Hún
var mikil félagsvera og vildi hafa
líf og fjör í kringum sig, hvers kyns
veisiur og mannamót vom henni
mjög að skapi. Hún átti marga vini
og tók þátt í félagslífí af miklum
krafti en Qölskyldan átti líka sterk
ítök í henni og þá ekki síst stóra
systir sem alltaf var hægt að leita
til. Sigríður var mikill dýravinur.
Hún náði sérstöku sambandi við
heimiliskettina, virtist jafnvel geta
talað kattamál á góðum stundum.
Hún hafði gaman af blómum og
var fram undir það síðasta að minna
okkur á að hugsa vel um garðinn
þar heima. Hún hafði líka yndi af
tónlist og eftir að hún varð rúmföst
hljómaði tónlist úr herberginu henn-
ar meiri hluta sólarhringsins.
Sigríður var sterkur persónuleiki
og hélt þeim styrk til æfíloka. Um
hana má með sanni segja að hún
lifði lífínu lifandi.
Það var því ekki alltaf auðvelt
t
Maðurinn minn,
GARÐARJÓNSSON
skipstjóri,
Flateyri,
lést þriðjudaginn 29. júlí í Sjúkrahúsi isafjarðar.
Fyrir hönd barna, tengdabarna, barnabarna og systkina hins látna,
Unnur Brynjólfsdóttir.
t
Þökkum innilega samúð og hlýhug vegna andláts og jarðarfarar
eiginkonu minnar, móður okkar, tengdamóður og ömmu,
ÖNNU BRYNJÚLFSDÓTTUR,
Tryggvagötu 3,
Selfossi.
Magnús Tómasson,
börn, tengdabörn og barnabörn.
t
Hjartans þakkir til allra þeirra er sýndu okkur samúð og vinarhug
við andlát og útför föður okkar og bróður,
HALLDÓRS ALEXANDERS ALEXAN DERSSONAR,
Bugðulæk 14.
Sigriður Halldórsdóttir, Kristjana Alexandersdóttir,
Jóna Kristjana Halldórsdóttir, Gróa Alexandersdóttir,
Hrafnhildur Halldórsdóttir, Magnús Alexandersson,
Sólveig Halldórsdóttir,
Grétar Örn Magnússon.
fyrir Sigríði að horfast í augu við
þá köldu staðreynd að brátt ætti
hún að yfirgefa allt sem henni þótti
svo vænt um. En það lýsir henni
ef til vill best að hún vildi horfast
í augu við þetta, viidi vita hveijar
horfumar væru og með einstakri
hjálp og stuðningi flölskyldunnar
tókst henni að miklu leyti að sætta
sig við orðinn hlut. Hún endaði jafn-
vel á að snúa hlutverkunum við,
undir lokin var það oft hún sem
huggaði þá sem í kringum hana
voru. Eg var ein af þeim sem urðu
þessa aðnjótandi. Sigríður hug-
hreysti mig en ekki síður kenndi
hún mér. Ég nam við dánarbeð
hennar þau fræði sem seint munu
gleymast, um dauðann en þó fyrst
og fremst um lífíð og samskipti
fólks. Fyrir það, sem og öll okkar
kynni, verð ég Sigríði Þóru æfinlega
þakklát. Ég bið góðan Guð að blessa
hana og veita henni styrk er hún
hún tekst á við ný verkefni á ókunn-
um slóðum.
Elsku Svanfríður, Hörður og þið
öll. Guð styrki ykkur í sorg ykkar
og söknuði og veri með ykkur um
alla framtíð.
Þú maður, hvert sem hér þú fer,
Guðs helgur andi fylgi þér,
og hvar sem liggur leiðin þín,
þig leiði Drottinn heim til sín.
V. Briem.
Lína
Nú þegar elsku besta vinkona
mín er horfín héðan, fyllist ég trega
og tómleika. Það skarð sem hún
Didda skildi eftir hér á jörðu verður
aldrei fyllt.
Við vinkonumar höfðum þegar
kvatt hvor aðra en með þessum fáu
línum langar mig enn á ný að þakka
allar þær stundir sem ég átti með
henni. Minningamar mun ég ætíð
geyma í hjarta mínu.
Guð blessi foreldra hennar og
systkini. Fari hún í friði.
Maja
Mamma, við eigum að vera glöð
á meðan við lifum. Þetta sagði hún
helsjúk nokkrum vikum fyrir andlát
sitt við mömmu sína sem henni
fannst vera hnuggin. Þessi orð
gætu eins vel staðið sem yfírskrift
yfír stuttu Iífi Sigríðar Þóru Harð-
ardóttur, sem við nú kveðjum aðeins
15 ára að aldri.
Svo kát var hún og fjörug, full
af lífsþorsta og þreki á meðan hún
lifði. Falleg var hún, dökk yfirlitum,
með leiftrandi brún augu, há og
spengileg, glæsileg, glöð, einbeitt,
ákveðin og rökföst.
Fegurðardís hefði hún orðið í
fyllingu tímans, líkust rós, sem er
að byija að opnast. Þrek hennar
og viljastyrkur var undraverður.
Hún stóð af sér stormana svo lengi
sem stætt var.
Á fáum mánuðum þroskaðist
persónuleiki hennar þannig að til-
svör og athugasemdir voru sem
fullþroska manneskju. Allt þar til
yfír lauk gat hún spaugað og gert
að gamni sínu. Hnittni hennar glitr-
aði eins og perlur í myrkrinu og
gáfu nýtt þrek þeim sem næst
stóðu.
Sigríður Þóra fæddist á Akureyri
10. apríl 1971, dóttir hjónanna
Svanfríðar Larsen kennara og
Harðar Þorleifssonar tannlæknis,
hin þriðja í röð fjögurra systkina.
Hólmfríður er þeirra elst, 19 ára
nýstúdent, Högni næstur, 17 ára,
og Áki, 11 ára. Hún ólst upp í föður-
garði við bestu kringumstæður.
Aðstæður, eðliskostir og menntun
foreldranna sköpuðu bömunum
umhverfí, sem verkaði hvetjandi og
dýpkandi á skilning og framfarir
þeirra. Lífíð virí.ist svo sannarlega
blasa við þessari fallegu og mann-
vænlegu fjölskyldu þar til fyrir 5
árum að alvarlegur sjúkdómur gerði
vart við sig. Þá þegar hófst barátt-
an og var hún háð af miklum kjarki
og æðruleysi af yngri sem eldri
meðlimum fjölskyldunnar, bæði hér
heima og erlendis. Lengi vel virtist
sem þau myndu hafa betur í viður-
eigninni við vágestinn og bjartsýni
gætti. En í nóvember sl. kom reiðar-
slagið og fljótt virtist auðsætt hver
endalokin yrðu. Þá upphófst sú
barátta, sem í fyrstu virtist vera
ofar mannlegum mætti. Ósigri