Morgunblaðið - 07.10.1986, Blaðsíða 17

MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 7. OKTÓBER 1986
17
sen). Bjuggu þau um árabil í húsi
Bjama riddara. Þau slitu samvist-
um um 1930; en góð vinátta hélzt
með þeim til æviloka. Hanna Daví-
ðsson lézt árið 1966. Þau eignuðust
tvær dætur, Huldu Davíðsson (f.
1913) og Elínu Davíðsson (f.
1920—1971). Alls eru niðjar þeirra,
sem enn eru á lífi, auk dótturinnar,
fjögur bamaböm og ellefu bama-
bamaböm.
Eins og ég vék að hér að framan
hlaut afi margar góðar vöggugjafir.
Músíkalskur var hann með afbrigð-
um, spilaði á hvaða hljóðfæri sem
var enda þótt hann hefði aldrei
lært að lesa nótur. Sítarinn, fiðl-
una, mandólínið, píanóið, já og síðar
sögina, lék hann á, sér og vinahópn-
um til óblandinnar ánægju. íþrótta-
maður var hann af lífi og sál, iðkaði
lengi fram eftir ævi þrekæfíngar
og átti kynstrin öll af æfingatækj-
um. Hann var mikill sundmaður, lét
sér ekki muna um að stinga sér
alltaf til stunds á sumardaginn
fyrzta úti í Orfirisey fram á áttræð-
isaldur. Mér segir svo hugur um
að þó nokkmm leigubílstjórum hér
í borg hafí hreint ekki staðið á
sama, þegar út í Örfirisey var kom-
ið og það jafnvel í hríðarmuggu,
að horfa upp á hann stinga sér út
í jökulkaldan sjóinn. Kapp og
áræðni skorti hann aldrei. Hann var
til dæmis fyrzti flugfarþeginn á
íslandi 4. september 1919 en þá
var hingað kominn brezki flug-
kappinn Faber fyrir atbeina hins
nýstofnaða Flugfélags Islands. Það
má geta þess hér, að hann var einn
þeirra fimm manna sem var í undir-
búningsnefndinni, sem boðaði til
fundar hinn 1. mars 1919 um stofn-
un flugfélags í Reykjavík (eins og
lesa má í Annálum íslenskra flug-
mála 1917—1928). Þeir hinir sömu
boðuðu síðan til stofnfundar Flugfé-
Iags íslands hinn 22. mars 1919.
Faber kom til þess að sýna listflug
og jafnframt gefa íslendingum kost
á að fljúga hér yfir bæinn í fimm
mínútur (fyrir 25 krónur). Fram
kemur í viðtali sem Matthías Jo-
hannessen átti við afa í Morgun-
blaðinu 29. ágúst 1959, að hann
hafi nokkrum dögum síðar flogið
með Faber: „Þá flaug hann með til
Keflavíkur og út með Garði og til
baka aftur. A þessum árum átti ég
mikil viðskipti við Suðumesjamenn
og keypti einkum af þeim fisk.
Þegar við flugum yfir þorpin þama
suður frá, kallaði ég niður tilkynn-
ingu til viðskiptamanna minna og
lauk henni með þessum orðum:
Ykkar í loftinu, Ólafur Davíðsson."!!
Hann var með fyrztu mönnum
sem eignaðist bifreið hér á landi
og muni ég rétt þá var skírteini
hans númer fjögur. Þótti mönnum
hann æði oft aka geyst, ja allt að
því fara í loftköstum á milli Hafnar-
fjarðar og Reykjavíkur. Það þótti
vissulega tíðindum sæta, þegar
hann einn góðan veðurdag kom
akandi yfír vegleysur í hlaðið að
Kaldaðamesi. Eftir því sem sögur
herma urðu þó kýmar mest undr-
andi, en þær létu sem óðar væm
og hlupu baulandi á eftir bifreið-
inni. Dansmaður var hann góður.
Ég var ekki lítið stolt þegar hann,
teinréttur í baki og léttur í spori,
dansaði við mig „sagte vals med
tryk“ sem fyrzti herrann eftir brúð-
arvalsinn, þá 75 ára.
Já, þær em margar minningam-
ar sem koma upp í hugann og
mörg skemmtileg atvikin sem hann
sagði mér af langri og stundum
stormasamri ævi, en hæst ber þó
að í meðlæti jafnt sem mótlæti, var
hann ætíð örlátur, greiðvikinn og
glaður, lundin viðkvæm og hjartað
stórt. Blessuð sé minning hans.
Að lokum langar mig til þess að
gefa Jóhannesi á Borg orðið en í
bókinni Jóhannes á Borg, minn-
ingar glímukappans, segir hann
svo frá: „Ég hygg að Ólafur hafí
verið öllum ungum mönnum glæsi-
legri, sem ég hef séð um ævina.
Ef til vill að franski hnefaleikarinn
Carpentier hafi komizt í jöfnu við
hann. Hann var manna hæstur á
vöxt, herðamar miklar og afrennd-
ar, miðmjór og allra manna bezt
limaður. Hann var vasklegur í fasi
og svo léttur og stæltur í spori, að
það var engu líkara að þessir löngu,
þróttmiklu leggir dönsuðu beinlínis
af kæti yfir því að bera jafn íturvax-
inn mann og Ólaf Valdimarsson.
Ofan á allt annað var Ólafur svip-
fallegur og drengilegur svo af bar.“
Þórshöfn:
Hráefnis-
skortur hjá
frystihúsinu
Þórshöfn.
Skuttogarinn okkar bv. Stak-
fell er á leið til Englands i
söluferð með ýsaðan fisk, 90 til
100 tonn.
Tveir stærstu bátamir em á
rækjuveiðum og landa afla sínum
á Kópaskeri. Lítið hefur aflast hjá
minni bátunum, aðallega vegna
lítilla gæfta. Hráefnisskortur er því
hjá frystihúsinu og vinna liggur þar
niðri þessa dagana. Því finnst mörg-
um þessi ákvörðun um siglingu
togarans til Englands nú harla ein-
kennileg.
Einleikur
Á þessum elleftu tónleikum Nor-
rænu tónlistardaganna vom ein-
göngu flutt sólóverk fyrir sembal,
orgel, hörpu og básúnu. Fyrsta
verkið var Fandango eftir Jukka
Tiensuu, fyrir sembal og var einleik-
ari Anna Magúsdóttir. Tiensuu nam
við Sibelíusar-akademínuna og
einnig í Bandaríkjunum og Frakk-
landi. Verkið er byggt á sammna
„þess gamla og nýja“ sem hann
skammstafar sem „harpsíkord, still-
ingu, fandango og tango“. Hljóm-
borðin vom misstillt, sem gaf
verkinu sérkennilegan blæ og leikið
var með einfalt lagferli í bland við
hljómklasa. Anna lék verkið ágæt-
lega vel og verður fróðlegt að heyra
meira til hennar á sembalinn.
For orgel IV er nafn á verki eft-
ir Axel Bomp-Jörgensen, sem
Þröstur Eiríksson lék. Ekki er þetta
merkilegt verk, hvort sem því veld-
ur leikmátinn, því trúlega má leika
einstaka þætti verksins með meiri
tilþrifum en Þröstur gerði, þó leikur
hans að öðm leyti væri skýr.
Fjögur næturljóð eftir Usko Mer-
iláinen vom flutt af Satu Salo og
var þar margt fallegt að heyra,
bæði frá hendi einleikarans og í
tónmáli höfundar. Meriláinen lærði
hjá Merikanto, Krenek og Vogel og
var lengi mikil „tólftónamaður".
Vel má merkja þau áhrif en þó einn-
ig eitthvað persónulegt og tilfínn-
ingaþmngið. Síðasta verkið á
tónleikunum var Basta fyrir básúnu
eftir Folke Rabe og var það flutt
af básúnusnillingnum Christian
Lindberg. Það þarf ekki að tíunda
að flutningur hans var frábær en
verkið er í raun leiktæknirevía, sem
kom einkar vel út í mikilli enduróm-
an kirkjunnar, sérstaklega þegar
blandað var saman samhljómunum
(sungið í básúnuna), stuttum djúp-
um tónum og lagbrotum á hásvið-
inu, svo hratt að í hljómun
kirkjunnar náðu þau að mynda sér-
kennilega samhljóman.
Lindberg er hreinn galdramaður
á básúnuna, en verkið Basta er
aðeins leikur með tækniatriði. Sam-
kvæmt raddskránni á einleikarinn
að koma snögglega inn, hefja leik-
inn strax og stökkva svo út af
sviðinu um leið og verkinu er lokið.
Þessi gamansemi er ágæt, svo langt
sem hún nær, en setur svolítinn
revíublæ á verkið.
Þessum síma halda engin bönd.
Símtækiö liggur á boröinu en símtóliö geturðu fariö meö um allt hús,
út í garð, inn í bílskúr, hvert sem er.
Þetta er NEC - Þráðlausi síminn.
Þú getur stööugt veriö í sambandi og þarft ekki lengur aö hafa áhyggjur
af flæktum snúrum eöa flóknum framlengingum.
Þaö er hægt aö hringja og taka á móti upphringingum í allt aö 300 metra
fjarlægð frá borðtækinu.
Samskipti borö- og handtækis NEC - Þráðlausa símans fara fram
á viðurkenndri tíðni (900 MHz) og því er engin hætta
á aö aðrir heyri símtölin eða truflanir verði milli rása.
NEC er fyrsti þráðlausi síminn sem samþykktur er
til notkunar hér á landi.